«Θυσίες» στο όνομα του κατευνασμού της Τουρκίας;

  • Δημοσιεύτηκε: 05 Δεκέμβριος 2020

    Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται σιγά-σιγά να εξοικειώνεται με την ιδέα συμμετοχής σε μια πολυμερή συνδιάσκεψη για το μέλλον της Ανατολικής Μεσογείου. Μία σκέψη που αρχικά κατατέθηκε από τον Ταγίπ Ερντογάν και στην συνέχεια υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, ο οποίος μάλιστα την προωθεί «επιθετικά».

    Μία συνδιάσκεψη από την οποία η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα, διότι πολύ απλά δεν έχουν εγείρει κανένα ζήτημα, δεν έχουν «διεκδικήσεις». Ως εκ τούτου μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι συμμετέχοντας σε αυτή το μόνο που κάνουν είναι να αναγνωρίζουν ότι η Τουρκία – η μόνη χώρα της περιοχής που θέλει να ανατρέψει την σημερινή κατάσταση – μπορεί να επιβάλλει την επιθυμία της αυτή.

    Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, εάν η Ελλάδα είχε να θέσει μία σειρά ζητημάτων από την πλευρά της στην Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου του άμεσου τερματισμού της κατοχής της Κύπρου, την προστασία του ελληνικού πολιτιστικού αποτυπώματος στην Τουρκία, την παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης όσον αφορά τους ελληνικούς πληθυσμούς στην Τουρκία και μύρια όσα άλλα. Δεν το έχει κάνει όμως έως τώρα και αυτά τα πράγματα θέλουν καιρό προκειμένου να θεμελιωθούν – με την εξαίρεση της κατοχής μέρους της Κύπρου.

    Η έλλειψη στρατηγικής έναντι της Τουρκίας είναι ξεκάθαρη από αυτή και μόνο την παραδοχή. Τακτική αντιμετώπισης των τουρκικών προκλήσεων – άλλο εάν μας αρέσει, εάν είναι επιτυχημένη ή όχι – αλλά στρατηγική με μακροπρόθεσμούς στόχους σίγουρα δεν υπάρχει. Αντ’ αυτού, μόνο μία συνεχής απόπειρα να μας λύσει τα προβλήματα κάποιος άλλος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Μπάιντεν και όποιον καινούργιο βρούμε, μέχρι και αυτός να μας απογοητεύσει.

    Ακόμη και τώρα, που η Τουρκία ακολουθεί μία ξεκάθαρη πορεία αυτονόμησης από την Δύση, η Ελλάδα αδυνατεί να το εκμεταλλευτεί, παρά τις ευκαιρίες που υπάρχουν, δίνοντας στην Τουρκία τον απαραίτητο χώρο για τους ελιγμούς της. Ως εκ τούτου η Ελλάδα μπορεί μόνο χαμένη να βγει, εάν κάτσει σε μία τέτοια συνδιάσκεψη, ειδικά εάν αυτή λάβει χώρα με όλη την επισημότητα και τα «ταρατατζούμ» που επιθυμεί ο Σαρλ Μισέλ.

    Πρόκειται περί μίας παγίδας, που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε. Εκτός και εάν είμαστε αποφασισμένοι για «θυσίες» στο όνομα του κατευνασμού της Τουρκίας και απλά η κυβέρνηση επιθυμεί μία βολική δικαιολογία, προκειμένου να «σερβίρει» έναν επώδυνο συμβιβασμό στο πόπολο. Τότε υπάρχει πρόβλημα και τίποτα δεν μπορεί να το λύσει. Εάν αυτή είναι η επιλογή της πολιτικής ελίτ του τόπου αυτού, τότε έρχονται δύσκολες ημέρες. Και για την Ελλάδα, αλλά και για την ελίτ.

    Κατηγορία: