Η Ταφή και η Ανάσταση του ήρωα

Στην γη του φωτός, την Ελλάδα όπου άνθησαν οι ζωηφόροι υψηλές αξίες και ιδεώδη και γεννήθηκε ο καρπός του άδολου, αγνού πατριωτικού φρονήματος, ο εθνικισμός, έχει αναδειχθεί ως αντίληψη ζωής ο ηρωισμός.

Η Ελλάς, ευθέως ανάλογα με την μακραίωνη Ιστορία της, αλλά αντιστρόφως ανάλογα με τη μικρή κρατική της υπόσταση, έχει παρουσιάσει και ευτυχώς συνεχίζει ακόμα να παρουσιάζει λαμπρά τέκνα της τα οποία διάπυρα από τον πόθο να συναντήσου το πεπρωμένο τους και παράλληλα απαλλαγμένα από το πάσης φύσεως ατομοκεντρισμό, βάδισαν αδίστακτα προς την ηρωοποίηση.

Αναμφίβολα κάθε αξιόλογος άνθρωπος αποτελεί έναν πρόδρομο της εποχής του. Ενώ λοιπόν αγνοεί το παρελθόν και συγκρούεται με το παρόν αντλεί εξ ολοκλήρου από το μέλλον το νόημα της υπάρξεώς του.

Το γένος των Ελλήνων έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι αποτελούν τα απιδιά του κόσμου. Υπεράνω κάθε «κοινής» λογικής, πέραν κάθε ιδιωτικού συμφέροντος αλλά ακόμα και του βασικού αισθήματος της ανθρώπινης αυτοσυντήρησης έχουν τοποθετήσει ως ύψιστο σκοπό της ζωής τους την εκπλήρωση του καθήκοντος, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την συντριβή τους.

Για τον ίδιο αυτόν λόγο άξια τέκνα αυτής της γης του φωτός που πατούμε, έχουν συγκρουσθεί και διαπνέονται από μια ακαταμάχητη δύναμη να συγκρούονται με τους εκάστοτε συγχρόνους τους που μισούν το γένος των Ελλήνων και το μέλλον που διαβλέπουν μόνοι αυτοί και τολμούν να διακηρύσσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα.

Η τραγικότητα όμως της υπόστασής τους απεικονίζεται τέλεια στη σύγκρουσή τους με τον εαυτό τους, στην πάλη ανάμεσα στη πραγματικότητα που βιώνουν (παρόν) και στις δυνατότητές τους που ανήκουν στις επερχόμενες γενιές (μέλλον). Έχοντας έντονη λοιπόν την αίσθηση του πεπρωμένου, της καλώς νοουμένης μοίρας τους, οι Έλληνες προχωρούν έτοιμοι για τον αγώνα και το μαρτύριο.

Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της εκδήλωσης της φυλετικής ψυχής των Ελλήνων είναι οι αρχαίοι τραγικοί που ανάγλυφα περιγράφουν τη αντίληψη ζωής των ηρώων προγόνων μας. Σε πόσες άραγε περιπτώσεις δεν έχει ταυτισθεί απόλυτα ο χαρακτήρας των ηρώων μιας τραγωδίας και ενός σύγχρονου νεο-Έλληνα που αγωνίζεται εναντίον κάθε αντιξοότητας, ενώ την ίδια στιγμή όλες οι συνθήκες καταδεικνύουν ότι απλά βαδίζει προς τη συντριβή του; Αυτό συμβαίνει διότι στην σπουδή του κινδύνου ο Έλληνας παρασύρεται από την υπερηφάνεια για ασυναίσθητη ανάλωσή του υπέρ των άλλων. Είναι τόσο πλούσιο το γένος των Ελλήνων σε σοφία, συναισθήματα, εμπειρίες και αξίες ώστε όσα και να σκορπούν στους γύρω τους είναι εκ του περισσού.

Η υπερηφάνεια των Ελλήνων τους έχει καταστήσει μοιραίως θεματοφύλακες στην προάσπιση όλων αυτών που με ευχαρίστηση και ακάματα σκόρπισαν σας φώς στους άλλους λαούς.

Ως γένος ηρώων, οι Έλληνες εκτός από τη ροπή προς τον κίνδυνο, την υπερηφάνεια και τη χαρά να μοιράζονται ως Προμηθείς της φλόγας τους και την παραμικρή αχτίδα, διακρίνονται και από τα χαρίσματα των γνήσιων αριστοκρατών, μια ιδιότητα την επίγνωση της οποίας μόνοι αυτοί κατέχουν στον κόσμο και εφαρμόζουν με απόλυτη φυσικότητα.

Έτσι ως γνήσιοι αριστοκράτες έχουν την ικανότητα προς περιφρόνηση, αλλά και την αρχοντική μεγαλοδωρία. Πάνω απ΄ όλα όμως το αίσθημα της προσωπικής τιμής που αποτελεί γι αυτούς το Α και το Ω.

Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να αντιπαραβάλλει στην παγκόσμια ιστορία, άλλον ήρωα δίπλα στον Προμηθέα που δέχεται την τιμωρία γιατί χάρισε το φως στους θνητούς: Αυτά λοιπόν τα τέκνα του Προμηθέα μαζί με την ακράδαντη πίστη της θέωσης, της πορείας προς τον Πατέρα-Θεό δεν χάνονται όταν πεθαίνουν, ούτε η μνήμη τους διαγράφεται, αντίθετα λαμπρύνει την Ιστορία. Όσοι ηρωικά αγωνίζονται και μαρτυρούν τον θάνατο για τις ιδέες, τα ιδανικά, τις αξίες, το πολιτισμό τους γενικότερα αποτελούν τον σπόρο που θα ταφεί και θα σαπίσει για να φέρει τον καρπό. Είναι εκείνοι που θάβονται για να εορτασθεί η Ανάσταση και Ανάσταση χωρίς Ταφή δεν υπάρχει.

Για να φτάσουν σε αυτή τη υπερβατική κίνηση οι Έλληνες δεν χρησιμοποιούν την συμβατική λογική, πολύ συχνά ευθέως εναντίον της δημιούργησαν αισθήματα όπως η τιμή, η αυταπάρνηση, η θρησκευτική πίστη, ο έρως προς τη δόξα και την Πατρίδα.

Αυτοσκοπός των ηρώων υπήρξε ο λιονταρίσιος αγώνας για τη δόξα και για τον ίδιο λόγο συνεχίζουν να δίνουν οι σημερινοί Έλληνες τον τίμιο αγώνα τους, ενώ «όλα τα΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»...

Είτε όμως ο θάνατος των Ελλήνων είναι εκούσιος ή ακούσιος , είναι πάντοτε μια έκρηξη ηφαιστείου, από την οποία φλέγεται ο Ελληνισμός, φωτίζεται και φωτίζει και τρομάζουν οι δειλοί και ταπεινοί και φθονεροί...