Η σημασία του αγώνα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ και το κίνημα της Νεολαίας

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, σας καλωσορίζω στο 2ο Τακτικό Συνέδριο του Ελληνικού Μετώπου, εδώ όπου μαζευτήκαμε για να συζητήσουμε, να συναποφασίσουμε, να χαράξουμε δρόμους αγώνος και προοπτικής, να στείλουμε μήνυμα ενότητας και δύναμης του Πατριωτικού κινήματος, απέναντι σε ένα σύστημα που να είστε σίγουροι ότι στρέφει φοβισμένα τα μάτια του προς τα εδώ.

Όταν πριν εννέα χρόνια, καμιά δεκαριά συναγωνιστές, κάτω στα μοναδικά τότε γραφεία του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ στην Κολοκοτρώνη, αποφασίζαμε την ουσιαστική πολιτική δραστηριοποίηση του φορέα, ελάχιστοι ήταν εκείνοι από τον περίγυρο που μπορούσαν να δουν την προοπτική της επόμενης δεκαετίας. Ότι δηλαδή το Πατριωτικό κίνημα στο σύνολό του θα φτάσει να αποτελεί μία πολιτική οντότητα του 4 - 5%, με ουσιαστική παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα της Πατρίδος μας και με την δυναμικότερη ανοδική προοπτική από όλους τους πολιτικούς χώρους. Όμως εκείνοι οι δέκα άνθρωποι στην οδό Κολοκοτρώνη είχαν αυτήν την εικόνα στο μυαλό τους.

Ήταν η εποχή κατά την οποία ο Κώστας Πλεύρης, ο Γιάννης Σχοινάς, ο Γιάννης ο Γιαννάκενας, ο Δημήτρης Λαζογιώργος, ο 'Αδωνις Γεωργιάδης, ο Βλαδίμηρος Ψιακής, ο Δημήτρης Δημόπουλος και πολλοί άλλοι νεότεροι και παλαιότεροι συναγωνιστές είχαν δημιουργήσει ένα μεγάλο πολιτιστικό ρεύμα. Μέσα από εκδόσεις βιβλίων, από εκπομπές, από εκπαιδευτικές διαδικασίες είχε δημιουργηθεί ένα πολιτιστικό κίνημα επανελλήνισης που είχε σπείρει τον σπόρο της εθνικής αφύπνισης σε μία μεγάλη μάζα συμπατριωτών μας. Απέναντι όμως ήταν εμφανές το κενό μίας αντίστοιχης πολιτικής κίνησης που να διεκδικούσε τα πολιτικά κοινωνικά και εθνικά αιτήματα του Ελληνισμού. Μίας κίνησης που να εξέφραζε την πολιτική ανεξαρτησία των Ελλήνων Πατριωτών. Και ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική ανάγκη η κάλυψη αυτού του κενού.

Ακριβώς αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη αποστολή και προσφορά του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ στο Πατριωτικό κίνημα. Ήρθε δηλαδή να δείξει προοπτική. Ήρθε να καταδείξει στους πολιτικά κουρασμένους και φοβισμένους τότε Έλληνες Πατριώτες ότι μπορούν να σχηματίσουν ανεξάρτητη πολιτική οντότητα. Ότι μπορούν να διεκδικήσουν τα οράματά τους για τον Ελληνισμό του 21ου αιώνα δίχως να χρειάζονται την έγκριση κάποιου παλαιοκομματικού μηχανισμού. Ότι μπορούν να εκφέρουν σύγχρονο, αιχμηρό, επαναστατικό Πατριωτικό λόγο, δίχως τον φόβο της κομματικής πειθαρχίας. Και ότι όλο αυτό μπορεί να έχει μία ιδιαίτερη δυναμική ανάπτυξης. Το κατάφερε φοβίζοντας τους εχθρούς και ξυπνώντας τους φίλους, εκ των οποίων άλλοι εντάχθηκαν στις τάξεις του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, άλλοι δημιούργησαν δικούς τους φορείς και άλλοι απεγκλωβίστηκαν από τον δικομματισμό ακολουθώντας την πατριωτική οδό. Έτσι μέσα από συνδυαστικές και παράλληλες πορείες φτάσαμε σε αυτό που συνολικά σήμερα ονομάζουμε Πατριωτικό κίνημα.

Η κατάδειξη όμως αυτής της προοπτικής ήταν προϊόν σκληρής, επίμονης και συστηματικής δουλειάς. Επετεύχθη με σκληρή εργασία πάνω στην κωδικοποίηση των εθνικιστικών πολιτικών αιτημάτων. Με συστηματική δουλειά πάνω στην εκφορά ενός σύγχρονου, ορθολογιστικού και αιχμηρού πολιτικού αντιλόγου σε ζητήματα όπως η λαθρομετανάστευση, τα Ελληνοτουρκικά, το Βορειοηπειρωτικό, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το εκκλησιαστικό, η παιδεία ακόμα και η τοπική αυτοδιοίκηση. Με τον συστηματικό και σκληρό πολιτικό και εκλογικό αγώνα που πέραν των αποτελεσμάτων έφερε μία μεγάλη μάζα συμπατριωτών μας σε επαφή με τα εθνικιστικά πολιτικά αιτήματα. Με την σφριγηλή δυναμική νεανική του παρουσία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στους χώρους εργασίας, στον δρόμο, στις διαμαρτυρίες, στις δυναμικές πορείες.

Και εδώ έρχεται ένα δεύτερο μεγάλο κομμάτι της σημασίας του αγώνα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ. Μιλώ για το κομμάτι εκείνο της αναδείξεως της προοπτικής δημιουργίας ενός δυναμικού Εθνικιστικού κινήματος Νεολαίας. Μίας νεολαίας που να μπορεί απέναντι στην καταστολή του διεθνιστικού κράτους και παρακράτους, απέναντι στον οχαδερφισμό με τον οποίο έχουν σκεπάσει την νεολαία, αιχμηρά ενάντιο στα φιλελεύθερα και μαρξιστικά υλιστικά θεωρήματα και μακριά από τον εξτρεμισμό και την περιθωριοποίηση να σηκώνει τα λάβαρα του Πατριωτικού αγώνα και να διεκδικεί.

Μίας νεολαίας που να μπορεί να κατεβαίνει στους δρόμους και να τραντάζει τις πόλεις με τα συνθήματά της. Που να μπορεί να κατεβάζει τα σχολεία σε αποχές για το σχέδιο Ανάν. Που να μπορεί να σηκώνει στα μούτρα της Υπουργού Παιδείας το πανό με το σύνθημα «Η σημαία μας μόνο στους Έλληνες» και να συγκρούεται με την αστυνομία. Που να μπορεί να δημιουργεί σύγχρονες γιορτές νεολαίας. Που να μπορεί να ακυρώνει δυναμικά τα συνέδρια των φιλοσκοπιανών. Που να μπορεί να μετατρέπει τους πανηγυρισμούς για την Εθνική μας ομάδα σε Εθνικιστικά συλλαλητήρια. Που να μπορεί να εκπαιδεύει, να σφυρηλατεί και να δημιουργεί νέους Εθνικιστές, νέους αγωνιστές των Πατριωτικών ιδεών.

Αν θα έπρεπε λοιπόν να συνοψίσω σε μία φράση το ποιο είναι το νόημα του αγώνα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ θα έλεγα ότι ήταν η κατάδειξη της προοπτικής να δημιουργήσουν οι Έλληνες Πατριώτες κίνημα με σύγχρονο, δυναμικό πολιτικό λόγο, ανεξάρτητη οντότητα, διεκδικητική και ανατρεπτική παρουσία μέσα στα πολιτικά δρώμενα. Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ έδειξε στους Έλληνες Πατριώτες ότι μπορούν. Όχι ότι έχουν την δυνατότητα. Όχι ότι έχουν την πιθανότητα. Όχι ότι ίσως κι αυτοί μπορεί να τα καταφέρουν.

Αλλά ότι είναι οι ΜΟΝΟΙ που μπορούν να κτυπήσουν και να γκρεμίσουν το σάπιο κατασκεύασμα της παρακμής. Ότι είναι οι ΜΟΝΟΙ που μπορούν να σηκώσουν την λαβωμένη από τα κτυπήματα πατρίδα μας. Ότι είναι οι ΜΟΝΟΙ που μπορούν να αναγεννήσουν το Ελληνικό ιδεώδες, να δώσουν ελπίδα στην ανθρωπότητα, να οργανώσουν και να εξαπολύσουν την αντεπίθεση του πολιτισμού ενάντια στην βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης. Πώς; Με την ενότητα των Πατριωτικών δυνάμεων, με την άσβεστη συγκρουσιακή διάθεση, με την αμείωτη αγωνιστική εγρήγορση. Πότε; Τώρα! Ως πότε; ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ!