Ο Δούρειος Ίππος του Ειρηνισμού

Ο κόσμος μας στην σύνθεσή του αποτελεί ένα γοητευτικό μέρος - οι γνώμες φυσικά ποικίλλουν - τον οποίο μερικοί τον θεωρούν γηρασμένη υφήλιο με πολλές από τις πρώτες ύλες της να κατασπαταλούνται χωρίς μέτρο, ενώ τα τελευταία της αποθέματα να αποτελούν ολοένα και εντονότερο κίνητρο για πολέμους μεταξύ πλουσίων και φτωχών κρατών. Αυτή την απαισιόδοξη άποψη αντιστρατεύονται όσοι υπερασπίζονται, αλλά και προσβλέπουν στην απεριόριστη ενέργεια του Ήλιου ή στις απρόβλεπτες επιδράσεις της τεχνολογικής προόδου.

Η ίδια διχογνωμία επεκτείνεται και στο σύστημα κρατών. Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα που διακλαδώνονται και πέραν των εθνικών συνόρων, ώστε κάποιοι υποπίπτουν στον πειρασμό να περιφρονούν αυτά τα σύνορα ως ξεπερασμένα. Η αλήθεια είναι αμείλικτη και καταδεικνύει ότι πλέον είμαστε ένας τεχνολογικά μικρότερος κόσμος κάθε μέρος του οποίου επηρεάζει τα άλλα εντονότερα από ποτέ άλλοτε.

Ωστόσο η αντίληψη ενός κράτους για τα εθνικά του συμφέροντα εκπορεύεται από μια διάδραση μεταξύ των βιωμάτων ενός λαού και της φύσης της κοινωνίας του. Τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα είναι αυτά για τα οποία ένα έθνος συνήθως πρόθυμα πολεμά και αγωνίζεται. Στα ζωτικά εθνικά συμφέροντα συμπεριλαμβάνονται βεβαίως η προστασία της εδαφικής ακεραιότητος και η διαφύλαξη του κύρους της κρατικής οντότητος από μια γενικευμένη ταπείνωση ή εξευτελισμό.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω αυτονόητα, η σύγχρονη κοινωνία δέχεται τις επιρροές της οικουμενιστικής αντίληψης, της Παγκοσμιοποίησης. Η Παγκοσμιοποίηση έχει διαβρώσει τα θεμέλια και τους ιστούς που συγκρατούν την κοινωνία υπονομεύοντας τις αξίες της τελευταίας μέσω του οικονομικού επεκτατισμού. Παράλληλα στη μάχη του ιδεολογικού πολέμου εντοπίζεται η επίθεση που δέχεται η κοινωνία με ιδιαίτερη σφοδρότητα εναντίον των παραδοσιακών της αξιών. Όμως ένας κόσμος χωρίς παρελθόν είναι κατ΄ ανάγκην ένας κόσμος χωρίς αίσθηση παρόντος, αλλά και χωρίς ελπίδα μέλλοντος.

Μια αξιοθαύμαστη ομολογουμένως μέθοδος που χρησιμοποιείται ευρύτατα για την κάμψη συνειδήσεων είναι ο ειρηνισμός. Η με κάθε τίμημα και τρόπο ειρήνη, ο ειρηνισμός χρησιμοποιήθηκε κατ΄ αρχήν για να παραλύσει τον δυτικό κόσμο έναντι της απειλής του κομμουνισμού. Με την έκλειψη του αντίπαλου δέους η μονοκράτειρα Αμερική συνεχίζει να χρησιμοποιεί το παραλυτικό αυτό μέσο στον υπόλοιπο κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς μονοδρομικό. Ευνουχίζει της ψυχή των ανθρώπων καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με εξάρσεις θρησκευτικού φονταμελισμού, θεαματικές τρομοκρατικές ενέργειες. Ένα παράδειγμα της εφιαλτικής παγίδας που στήνει ο ειρηνισμός είναι οι φοβισμένες, ασύντακτες αντιδράσεις των συγχρόνων κυβερνήσεων έναντι της διεθνούς τρομοκρατίας, ανεξαρτήτως του «δικαίου» ή «αδίκου» σκοπού των ποικίλων μορφών της.

Παρόλα αυτά η ειρήνη είναι αγαθό που αποκτάται και επ΄ ουδενί μπορεί να χαρισθεί γι αυτό και η ρήση «αν θέλεις ειρήνη να είσαι έτοιμος για πόλεμο» είναι διαχρονική. Οι σύγχρονες κυβερνήσεις όμως είναι εγκλωβισμένες στα παραγγέλματα της αντιπολεμικής προπαγάνδας των ΜΜΕ, καλλιεργώντας ταυτόχρονα ένα περιβάλλον μικροπολιτικού υπολογισμού, θυσιάζοντας το μέλλον στο άμεσο παρόν και επιδεικτικά περιφρονώντας το παρελθόν και τα διδάγματά του.

Μάταια όμως επιχειρούν οι φορείς αυτής της ιδεολογίας να παρέμβουν στους νόμους της φύσης γενικότερα και να «βιάσουν» τις επιταγές του Ελληνικού πολιτισμού ειδικότερα. Η φύση επιτάσσει στα όντα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ενώ ο Έλληνας διακατέχεται από το κλασσικό «αμύνεσθαι περί πάτρης» όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Αναμφίβολα η φυσική κατάσταση του Έλληνα μέσα στο περιβάλλον του είναι o αγώνας για την επιβίωσή του, την άμυνά του, την προβολή του. Αυτό του έταξε το πεπρωμένο του και γι' αυτό είναι προικισμένος με υψηλό φρόνημα. Από τον αγώνα αυτόν ξεπήδησε και ενσαρκώθηκε ο υπέρλαμπρος ελληνικός πολιτισμός. Στοιχείο λοιπόν του Έλληνα υπήρξε αποφασιστικά η αγωνιστικότητα. Πρώτος ο Έλληνας Ηράκλειτος ορθά διατύπωσε ότι: «Πόλεμος πατήρ πάντων».

Η Ελλάδα του σήμερα θα χρειασθεί και πάλι να αντιμετωπίσει και να διαχειρισθεί στο μέλλον τον εξ ανατολών κίνδυνο. Την στιγμή που ο τουρκικός επεκτατισμός έχει εξαρθεί στο απώτατο σημείο του, οι κυβερνήσεις της Ελλάδος διακηρύσσουν «ειρήνη πάση θυσία» προς κάθε κατεύθυνση και επίπεδο.

Στην αδιαλλαξία των γειτονικών της επιβουλέων η Αθήνα του 21ου αιώνα πρέπει να ανακτήσει την παλαιότερη αγωνιστική της αλκή και να την θέσει στην προάσπιση των συμφερόντων του Έθνους. Με την πάροδο του χρόνου διαπιστώνεται ότι στη λυσσαλέα προπαγάνδα κατά των εθνικών συμφερόντων από την μερίδα των ειρηνιστών, τα γεγονότα έρχονται μοιραία σε σύγκρουση με αυτήν και την ανατρέπουν. Όσο μεγαλύτερο «αίσθημα ενοχής» καλλιεργείται και όσο μεγαλύτερες είναι οι έξωθεν απειλές, τόσο θεριεύουν οι αντιδράσεις και τόσο πιο γρήγορα πλησιάζει η ώρα της αφύπνισης. Ο πόλεμος ιδεών είναι ασύγκριτα δυσκολότερος και μακρύτερος από οποιονδήποτε άλλον πόλεμο καθώς είναι αφανής, ανώδυνος και δεν δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα.

Ο παλαιός κόσμος ψυχορραγεί και κάποιος νέος θα γεννηθεί. Είτε θα είναι αυτός ένας παγκοσμιοποιημένος κόσμος που θα ενταφιάσει τα έθνη για χάρη ενός ανούσιου ειρηνισμού ή θα είναι ο δικός μας κόσμος που θα κρατά την αλυσίδα της εξέλιξης του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ένα δέντρο όρθιο με ρίζες γερές που θα μπορεί να αντιστέκεται στους τυφώνες της Νέας Τάξης.