Ο Δρόμος των Εθνών

«Εθνικισμός σημαίνει πόλεμος! Αν θέλουμε να υπάρξει μία κοινωνία ειρηνική, θα πρέπει να εξαλείψουμε τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Και κυρίως θα πρέπει να εξαλείψουμε τις εθνικές διαφορές. Ο μεγάλος εχθρός της ανθρωπότητας είναι τα εθνικά κράτη, οι εθνικοί πολιτισμοί, η ιδεολογία που υποστηρίζει την διατήρησή τους, ο Εθνικισμός».

Έτσι φαίνεται να διαρθρώνεται το βασικό επιχείρημα των υπερασπιστών της νέας ουτοπίας της Αριστεράς. Η Αριστερά, με την ουτοπία του κομμουνισμού, ευαγγελιζόμενη την αταξική κοινωνία, την παύση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, την κατάργηση της ιδιοκτησίας, του κράτους, της θρησκείας, της οικογένειας και την έλευση του επίγειου παραδείσου σε συνδυασμό με το τέλος της ιστορίας, στοίχισε την ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους, οδήγησε στην δημιουργία των τυραννικότερων καθεστώτων που έχει γνωρίσει ποτέ η ιστορία (και μερικά των οποίων επιβιώνουν ακόμη), αφαίρεσε την ελευθερία για δεκάδες χρόνια από εκατομμύρια πολίτες, οδήγησε στον οικονομικό μαρασμό, την οικολογική καταστροφή και την ηθική εξαθλίωση λαούς που είχαν να υπερηφανεύονται για την τεράστια συμβολή τους στον παγκόσμιο πολιτισμό. Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς σήμερα την Ρωσία των μπαλέτων Μαριίνσκι, των Χειμερινών Ανακτόρων, του Τσαϊκόφσκι, του Ραχμάνινοφ, του Πούσκιν, του Ντοστογέφσκι και τόσων άλλων να αποτελείται από έναν λαό που πεθαίνει από το AIDS, την ηπατίτιδα, τα ναρκωτικά, που για να επιβιώσει είναι αναγκασμένος να εκπορνεύσει τα κορίτσια του και όλα αυτά γιατί ακολούθησε, εκών - άκων, την ουτοπία της Αριστεράς.

Μετά την κατάρρευση όμως του κομμουνιστικού μύθου, η Αριστερά έχει ανάγκη από την νέα ουτοπία της: ένας κόσμος δίχως σύνορα, μία ενιαία αγορά, μία νέα παγκόσμια τάξη, ένα παγκόσμιο κράτος με παγκόσμιους πολίτες: ο πλανήτης μας - ένα πλανητικό οικουμενικό χωριό. Μια ουτοπία που ασμένως απεδέχθησαν οι ισχυροί του κόσμου μας, οι πολυεθνικές εταιρίες, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οι Διεθνείς Οργανισμοί και οι γραφειοκράτες τους, πρωτίστως όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής διέπραξαν, υπό την ηγεσία του Κλίντον και των Δημοκρατικών, ένα κολοσσιαίο σφάλμα: ενώ μέχρι σήμερα ο ρόλος τους ως ηγέτιδας δυνάμεως συνδεόταν με την υπεράσπιση των ιδανικών της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και κυρίως συνδεόταν με την μάχη ενάντια στον κομμουνισμό, πλέον για να εξυπηρετήσουν τα διεθνή συμφέροντά τους και να νομιμοποιήσουν τον πλανητικό τους ρόλο, εναγκαλίστηκαν με την νέα ουτοπία της Αριστεράς: την παγκοσμοποίηση.

Έτσι δυστυχώς οι ΗΠΑ μετετράπησαν, υπό την ηγεσία Κλίντον, στον βασικό μοχλό προωθήσεως της παγκοσμιοποιήσεως, του αγώνα ενάντια στην διαφορετικότητα, στην εθνικότητα, στην πολιτισμική ετερότητα.

Απτό παράδειγμα: ο πόλεμος εναντίον της Σερβίας, ένας πόλεμος που, όπως κατ' επανάληψη έχει γραφτεί ειδικά μέσα από το βήμα αυτό, υπήρξε ένας γνήσιος πόλεμος της Αριστεράς.

Λοιπόν, μετά την νίκη κατά του Σαντάμ Χουσείν, μετά την νίκη κατά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, η «διεθνής κοινότητα», πανίσχυρη, μονοκρατορική συνέχισε να βαδίζει στην λογική της κατάργησης των εθνικών κρατών, της εθνικής κυριαρχίας, των εθνικών οικονομιών.

Και μέσα σε όλη αυτή την ευδαιμονία, πίσω από τα αυτάρεσκα χαμόγελα των ηγετών της Αριστεράς στην Ευρώπη αλλά και των συνοδοιπόρων τους της φιλελεύθερης Δεξιάς, πίσω από την αλαζονεία του Μπλαιρ, του Ζοσπέν, του Σρέντερ αλλά και του Αθνάρ και του Σιράκ, κυρίως όμως πίσω από την αλαζονεία και το καμάρι των ΗΠΑ για τον ρόλο της ως της πλέον υπεύθυνης παγκόσμιας δύναμης που κανείς δεν μπορεί να απειλήσει, που όλοι οφείλουν να υπακούουν και να σέβονται, που έχει την δυνατότητα να αφανίσει όσους δεν συμμορφώνονται στα κελεύσματά της, συνέβη ξαφνικά ένα χτύπημα του οποίου η βιαιότητα και η βαρβαρότητα άφησε άφωνο τον πλανήτη.

Τα λόγια είναι ανεπαρκή για να εκφράσει κανείς την συμπάθεια του και την συμπαράσταση του σε όλους εκείνους τους Αμερικανούς πολίτες που θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους. Και φυσικά η τρομοκρατία θα πρέπει να συντριβεί από οπουδήποτε και αν αυτή προέρχεται. Και φυσικά ο πολιτισμένος κόσμος μένει άφωνος όταν βλέπει να τιμωρούνται αθώοι για πολιτικές που δεν χαράχτηκαν από αυτούς, που δεν εφαρμόστηκαν από αυτούς, που δεν ενεκρίθησαν από αυτούς. Και φυσικά η τιμωρία των ενόχων θα πρέπει να είναι παραδειγματική και όλοι θα πρέπει να βοηθήσουμε να παταχθεί η μάστιγα που λέγεται τρομοκρατία. Αυτά όλα πρέπει να γίνουν και πρέπει να υποστηριχθούν και να ελπίσουμε ότι πράγματι θα γίνουν.

Όμως παραμένει ένα κολοσσιαίο ερώτημα που θέτει ξανά επί τάπητος, με τον πιο δραματικό τρόπο την πορεία των πραγμάτων στον πλανήτη μας; Για πόσο ακόμα θα πληρώνουμε με εκατόμβες αθώων θυμάτων τις ουτοπίες της Αριστεράς;

Σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, τα μεγέθη είναι τεράστια. Οι ενοποιημένες και ενοποιούμενες αγορές γεννούν τεράστια κέρδη αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν και αντίστοιχα μεγάλους κινδύνους. Όταν στόχος είναι η εξουσίαση του πλανήτη, τότε τα όπλα που απαιτούνται είναι αντίστοιχης καταστροφικότητας. Τα μεγέθη είναι πλέον πολύ μεγάλα, υπερβολικά δύσκολα για να τα διαχειριστεί ο άνθρωπος. «Παν μέτρον άνθρωπος» έλεγαν οι δικοί μας και έθεταν έτσι με τρείς λέξεις την βάση ενός κοινωνικού ανθρωπισμού αλλά και τα όρια της ανθρώπινης δυνάμεως, που αν τα ξεπερνά κανείς, τότε τελεί «ύβριν» και, ως γνωστόν, μετά την «ύβριν» έρχεται η «Νέμεσις».

Όταν μια οικονομική κρίση περιορίζεται σε εθνικό πλαίσιο, τότε μπορεί να ξεπεραστεί με την βοήθεια άλλων κρατών, ή στην χειρότερη περίπτωση αφορά ένα λαό. Σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία όμως, ποιος μπορεί να επέμβει αποτελεσματικά; Ποιος μπορεί να ρυθμίσει; Ποιος έχει την δυνατότητα να ελέγξει; Και, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ένα παγκόσμια απορυθμισμένο οικονομικό σύστημα απειλεί την ύπαρξη όχι ενός λαού αλλά του πλανήτη.

Σε ένα κόσμο που κάποια δύναμη αναλαμβάνει την παγκόσμια καταστολή και κατασκευάζει ένα «αμυντικό - επιθετικό» δόγμα που να ικανοποιεί τέτοιες ανάγκες, είναι προφανές ότι στον ίδιο κόσμο θα αναπτυχθεί μία εξίσου ισχυρή αντίδραση.

Αν λοιπόν ο πόλεμος στα πλαίσια των εθνικών κρατών ήταν ένα αναμφισβήτητο κακό, ένα κακό που μας υπενθυμίζει την ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, δεν έπαυε όμως ένας τέτοιος πόλεμος να έχει τον χαρακτήρα μιας τοπικής σύγκρουσης, περιορισμένης εδαφικά και τεχνολογικά. Οι απώλειες της ζωής, θλιβερές και αποτρόπαιες σε κάθε περίπτωση, ήταν περιορισμένες. Το θέατρο πολέμου ήταν κάποια σύνορα περιορισμένης εκτάσεως, οι εμπλεκόμενοι στρατοί, στρατοί κάποιων χιλιάδων, τα όπλα, τις περισσότερες φορές, συμβατικά.

Όταν όμως πεδίο επιχειρήσεων είναι ο πλανήτης, όταν τα όπλα είναι διηπειρωτικά, όταν η καταστροφή ενός έθνους και ενός λαού είναι υπόθεση τηλεχειρισμού, τότε η απάντηση θα είναι εξίσου θεαματική: το αποτρόπαιο τρομοκρατικό χτύπημα της καρδιάς του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος και το στρατηγικό κέντρο της στρατιωτικής παντοδυναμίας.

Να γιατί εμείς που υπερασπιζόμαστε το εθνικό, υπερασπιζόμαστε ταυτόχρονα το ανθρώπινο, το προσιτό, το διαχειρίσιμο. Να γιατί σε εμάς που αγωνιζόμαστε για τους εθνικούς πολιτισμούς, η επίθεση στις ΗΠΑ μας γεμίζει με φρίκη, οργή και απελπισία, μα και ταυτόχρονα μας πείθει για το ότι πρέπει να επιμείνουμε στην θέση μας, να σεβαστούμε τον άνθρωπο, να υπερασπιστούμε, με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη, την πατρίδα μας, να δείξουμε ότι υπάρχει ένας άλλος, πιο εύκολος, πιο απλός, πιο κοντινός δρόμος για την παγκόσμια συνεννόηση: Ο Δρόμος των Εθνών και των Λαών.