Από το χαρτομάντηλο στο μανίκι

Το να μιλήσει κανείς για τον πρόωρα αναχωρήσαντα για κόσμους άλλους, Νίκο Παπάζογλου, πιότερο θα εκληφθεί ως προσπάθεια προσπορισμού ελάχιστης από την αίγλη του δημοφιλούς τραγουδιστή. Και αυτό γιατί ο Νίκος ήταν πάνω από όλα ένας καλός άνθρωπος και γι’ αυτό ιδιαιτέρως αγαπητός σε όσους τον γνώρισαν από κοντά. Υπήρξε μία χαρακτηριστική φράση του, που έγινε και τίτλος σε συνέντευξη που είχε δώσει κατά τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, όταν είχε πει ότι η κρίση θα μας κάνει καλό, αφού «θα ξανασμίξει η μύξα με το μανίκι»!

Αυτή η απίστευτη, κυνική εκ πρώτης όψεως, προφητική φράση του, στην πραγματικότητα αποτύπωσε όλη την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και την αναγκαιότητα θεραπείας της, με το πέρασμα, αναγκαστικό ή συνειδητό, από την τρυφηλότητα στην στέρηση ή την εγκράτεια, αντίστοιχα. Και οι δύο τρόποι θεραπείας είναι επώδυνοι, αφού απαιτούν θυσίες.

Ο δεύτερος, όμως, σου δίνει την ηθική ικανοποίηση ότι βαδίζεις εκούσια προς την ίαση, έχοντας διδαχθεί από τα λάθη σου, έτοιμος να δεχθείς αγόγγυστα τις συνέπειές τους, γνωρίζοντας ότι στο τέλος του δρόμου σε περιμένει η νίκη, προσδοκώντας μάλιστα και, υπέρ αυτής, την δόξα. Αυτός ο τρόπος θεραπείας, όμως, απαιτεί συνειδητότητα, που καλλιεργείται και αναπτύσσεται διά της διδαχής, της αλληλεγγύης και του παραδείγματος, προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται στις πρακτικές της ηγεσίας ενός λαού. Μόνον τότε διαμορφώνονται πολίτες με ενσυναίσθηση και κοινό όραμα για την πατρίδα τους.

Στην Ελλάδα της κρίσης αξιών δεν αναδεικνύονται τέτοιου είδους ηγεσίες. Αντιθέτως, το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας αυτοαναπαράγεται, αποτρέποντας συνάμα την ανάδειξη των όποιων υγιών στοιχείων έχουν απομείνει στο σεσηπώς σώμα του. Έτσι, οι ηγεσίες επέλεξαν για τους υπηκόους τους την επιβολή του πρώτου τρόπου θεραπείας, όπου η οδύνη της συνδυάζεται με καταναγκασμό και ανελευθερία. Ως συνέπεια δημιουργείται αντίδραση και αντίσταση στην διαδικασία ίασης, με την δημιουργία κοινωνικών φλεγμονών που εμποδίζουν ή και αποτρέπουν τελικώς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Επομένως, αδιέξοδο και κύκλος φαύλος...

Και όσο θα συντηρείται αυτή η κατάσταση, τόσο θα εντείνεται ο πόνος μιας ατελέσφορης ίασης που θα βιώνεται μόνον ως μάταιη ελπίδα. Οι Έλληνες θα συνεχίσουν να θρηνούν το χαμό των παιδιών τους, είτε από υπερβολική δόση στα στενά γύρω από την πλατεία Βάθη είτε σε πυρακτωμένες Πόρσε στο δρόμο για την Αράχωβα. Θα συνεχίσουν να τα αποχαιρετούν σε αεροδρόμια ή σταθμούς των τραίνων, χωρίς ορατή ελπίδα επιστροφής. Θα εξακολουθούν να ξορκίζουν έναν αόρατο εχθρό, ίσως επειδή αυτός είναι πολύ βαθιά χωμένος στα εσώτερα της ψυχής τους και δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός.

Θα αποτελούν για καιρό τα ευκολόπιστα θύματα διαφόρων «σωτήρων» με αμύθητα χρήματα, με υψηλές επαφές με παράγοντες της παγκόσμιας εξουσίας ή και με ... διαγαλαξιακές διασυνδέσεις! Θα τρομοκρατούνται εύκολα από κάθε Κασσάνδρα της διαπλοκής, της εξάρτησης και της υποταγής, κομίστρια δεινών και συμφορών ως απότοκες κάθε σκέψης αντίστασης. Πρόθυμα και ευγενικά, θα εξακολουθήσουν για καιρό ακόμα να δέχονται τα τρίφυλλα και τετράφυλλα απαλά χαρτομάντιλα μιας επίπλαστης ευδαιμονίας από τους προστάτες «φίλους» και «εταίρους» τους. Ίσα-ίσα, για να μην φτάσει ποτέ η μύξα στο μανίκι...