Άλλο ένα σκάνδαλο έρχεται στην επιφάνεια από το «κίνημα» του πράσινου ανατέλλοντος ηλίου. Έτσι είναι ο εν Ελλάδι εκσυγχρονισμός. Σοσιαλισμός με τα δανεικά λεφτά των άλλων και εμείς ως μεσίτες να βγάλουμε και κανένα ψιλό για τον κόπο μας. Φάγανε, φάγανε και φάγανε. Εξαιτίας αυτού του φαγοποτιού, βέβαια, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, άνθρωποι οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, συνταξιούχοι που έκοψαν κανονικά ένσημα κυριολεκτικά πεινάνε, οι νέοι μεταναστεύουν μαζικώς εις τας Ευρώπας και την Εσπερίαν, η Ελλάδα τρώει τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη, δεχόμενη υποτιμητικά σχόλια από αυτούς που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα, και η Τουρκία παραμονεύει, αφού πλέον δεν υπάρχουν τα απαραίτητα χρήματα για να ανανεωθεί στον βαθμό που πρέπει το πολεμικό υλικό μας. Αυτός είναι ο «εκσυγχρονισμός» που πέρασε σαν λαίλαπα από την Ελλάδα.
Για να μην συζητήσουμε καλύτερα περί των στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν για να ενταχθούμε στο ευρώ, την στιγμή που η Οικονομία μας δεν ήταν έτοιμη να αντεπεξέλθει σε τέτοια προσαρμογή σε ένα σκληρό νόμισμα. Και σαν να μην έφτανε αυτό με τα σκάνδαλα που ξεπηδάνε το ένα μετά το άλλο, υπάρχουν και τηλεοπτικοί σταθμοί που ευαγγελίζονται την σοβαρότητα παίρνοντας συνεντεύξεις από πρώην πρωθυπουργούς, τα αποτελέσματα των κυβερνήσεων των οποίων μας έχουν φέρει σε αυτό το κατάντημα. Διότι, γι’ αυτόν τον κύκλο των σοβαροφανών δημοσιογράφων, σταθμών και διανοητών μπορεί πολλοί υπουργοί να φέρεται ότι είναι μπλεγμένοι σε τεραστίων διαστάσεων σκάνδαλα, αλλά ο τιμονιέρης ουδεμία ευθύνη έχει. Αφού μας έβαλε στο ευρώ με τελικό στόχο την υποταγή στο ευρωκράτος, άξιζε το τίμημα. Η πατρίδα τους, η Ευρωπαϊκή Ένωση, να είναι καλά και όλοι οι άλλοι χωριάτες στην Ελλάδα να πάνε να ... αγαπηθούν.
«Λεπτομέρειες» όπως η τραγωδία στα Ίμια, η παράδοση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, οι ακριβούτσικοι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι διορισμοί στρατιών δημοσίων υπαλλήλων, τα μαύρα ταμεία της Siemens, οι παράνομες ελληνοποιήσεις και πολλά άλλα πέρασαν στο ντούκου χωρίς ουσιαστική απόδοση ευθυνών. Αυτό δεν λέγεται εκσυγχρονισμός, φίλε αναγνώστη. Αυτό λέγεται μπανανία με τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά.
Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι τα πιθανά σκάνδαλα δεν έχουν διερευνηθεί ούτε στην έκταση, ούτε στον βαθμό που οφείλεται πρώτα από όλα στους πληγέντες από αυτήν τη μακροχρόνια κρίση. Αναδεικνύοντάς τα, ανασύροντάς τα επικοινωνιακά, καταφέρνει να διατηρεί τον αντισυστημικό χαρακτήρα του, συνδέοντας στη μνήμη του πολίτη τα συστημικά κόμματα με ένα οδυνηρό παρελθόν. Είναι τουλάχιστον λυπηρό - για να μην πω αξιολύπητο - το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να συμμετάσχει σε αυτήν την - έστω και υποκριτική από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ - τακτική να βρεθεί ξεκάθαρα απέναντι στα σκάνδαλα, τα αντιπαρέρχεται εμμέσως κάνοντας αντιπολίτευση στο κυβερνών κόμμα, διότι στο πίσω μέρος του μυαλού της υπάρχει η κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές.
Το τραγικότερο όλων είναι ότι μέσα στο βαθύτερο περιβάλλον του κόμματος έχουν διεισδύσει μικροφιγούρες και μικροντίβες του «εκσυγχρονιστικού» χώρου. Και αυτά όλα όταν κατά τις εκλογές του 2004 οι οπαδοί της φώναζαν με βαριά φωνή «αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα». Η μνήμη είναι κοντή όταν μπροστά σου απλώνεται ο θρόνος της εξουσίας. Έννοιες όπως «ηθική δικαίωση», «ιδεολογία» και «συνέπεια» είναι ξεχασμένες. Και είναι ξεχασμένες διότι οι άνθρωποι αυτοί, από όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού φάσματος, παθαίνουν μια ιδιότυπη ασθένεια που καλείται «ιδρυματισμός». Συζητούν μεταξύ τους, με φίλους τους δημοσιογράφους, επικοινωνιολόγους και τοπικούς «κομματάρχες», αδυνατώντας να αφουγκραστούν τον παλμό και τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Και ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας είναι, εκτός από την ανάταξη της κοινωνίας, η κάθαρση.
Δεν είναι η Ελλάδα, βέβαια, η μοναδική χώρα που το πολιτικό της σύστημα δεν αντελήφθη εγκαίρως αυτήν την ανάγκη του λαού. Καλύτερα όμως να μην αναφερθούμε στα αποτελέσματα της μη καταπολέμησης της χρόνιας διαφθοράς, διότι τα μαθήματα που μας δίνει η Ιστορία είναι ιδιαιτέρως σκληρά.