Οι εκλογές του Ρουβίκωνα

Εάν κανείς αμφέβαλλε για την αποτελεσματικότητα του Ρουβίκωνα, δεν έχει πια κανέναν λόγο να το κάνει. Την Κυριακή έχουμε Ευρωεκλογές. Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη έγινε τουλάχιστον μια σοβαρή συζήτηση. Μια συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης. Για το εάν οι Ευρωπαίοι θέλουν αυτή να μεταβληθεί σε ένα κράτος, με μια γραφειοκρατία, ως ένα αντίγραφο της Σοβιετικής Ένωσης. Για το εάν οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν την εθνική τους ιδιοπροσωπεία, όπως αυτή εκφράζεται με αυτό που αποκαλείται εθνική ταυτότητα. Για το εάν θα συνεχισθεί η μεγάλη αντικατάσταση του πληθυσμού, που κατά κάποιους τουλάχιστον λαμβάνει χώρα αυτή την στιγμή.

Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν συζητήσαμε για τίποτε από αυτά. Τα μίντια και τους πολιτικούς απασχόλησαν κατά κύριο λόγο ο Κουφοντίνας και οι οπαδοί του, του Ρουβίκωνα, που ονειρεύονται εμφυλίους πολέμους και μετονομασία της πλατείας Συντάγματος σε πλατεία Κουφοντίνα. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι υπήρξε κάποια «συνομωσία» που χρησιμοποίησε τον Κουφοντίνα και τον Ρουβίκωνα για να αλλάξουν την επικαιρότητα. Δεν χρειαζόταν καμία συνομωσία. Γιατί στην χώρα μας δεν υπάρχουν δύο πλευρές προκειμένου να γίνει αυτή η κουβέντα. Υπάρχει μόνον η μία πλευρά. Η πλευρά της υποταγής στις ελίτ της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, η οποία εσχάτως έχει μετατραπεί στην Ελλάδα από μηχανισμός σε ιδεολογία.

Πλέον οι Έλληνες πολιτικοί, από την πλευρά της Κυβέρνησης αλλά και από την πλευρά της Αντιπολίτευσης, αντιμετωπίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι ως ένα σημείο συναντήσεως των εθνών-κρατών της Ευρώπης, ούτε καν ως έναν μηχανισμό ο οποίος έχει τις χρήσεις του και τα προβλήματά του, αλλά ως τον τελικό σκοπό. Έτσι έχουμε τις συνεχείς παρεμβάσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, των οποίων η εσχατολογική υφή, όταν αναφέρεται στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» είναι σαφέστατη. Το ίδιο γίνεται και από όλους τους άλλους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν μετατρέψει την ΕΕ σε λυδία λίθο, η οποία θα λύσει όλα μας τα προβλήματα.

Δεν είναι τυχαίο αυτό. Είναι μάλλον ατυχές. Είναι ατυχές το ότι το συντριπτικά μεγάλο μέρος των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας, στην σύγκρουση μεταξύ της ελίτ – που θέλει να μετατρέψει ολόκληρη την Ευρώπη σε «χώρο» και τους ευρωπαϊκούς λαούς σε «πληθυσμούς» – και του «λαϊκισμού» που εκφράζει τις αγωνίες των τελευταίων, έχει ταχθεί με όλες του τις δυνάμεις στην μια πλευρά. Και ως εκ τούτου δεν γίνεται καν διάλογος για όλα αυτά τα σημαντικά. Αντ’ αυτού συζητάμε για τον Κουφοντίνα, τις κόκκινες μπογιές στο κοινοβούλιο και όλα τα υπόλοιπα, τα οποία είναι μεν ενδεικτικά για το ξεχαρβάλωμα της χώρας μας, αλλά σίγουρα δεν είναι τα πιο ουσιώδη αυτή την στιγμή.