Μακεδόνας είμαι. Πώς να το δω; Μην τρελαθούμε κιόλας. Τέτοιος σφετερισμός δεν έχει ξαναγίνει ποτέ σε άλλο μέρος του κόσμου. Ποτέ. Δεν γίνετε αυτό το πράγμα. Οι Σλάβοι χωρίς γλώσσα να λένε ότι είναι Μακεδόνες.
Αυτό παρουσιάστηκε την εποχή που είχε αναλάβει Πολιτιστική Πρωτεύουσα η Θεσσαλονίκη. Και με αφορμή της εκδήλωσης αυτής της ευρωπαϊκής, σκέφθηκα να παρουσιάσω ένα εθνικό έργο.
Μια κλασσική Γαλλική ταινία για την Άλωση Στις 29 Μαΐου 1453 τα οθωμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Βασιλεύουσα δίνοντας τέλος στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας.
Σαν πολύ σοβαρά τα πήραμε τα πράγματα. Όχι, το σινεμά είναι κυρίως γλέντι, ξεκίνησε και γεννήθηκε ως γλέντι, με τον Μελιέ, με τον Τσάπλιν. Βέβαια, άμα δεν υπάρχει γλέντι και συγκίνηση, δεν έχουμε τίποτα.
Eμείς κόντρα σε αυτήν την επανάληψη προτείνουμε για φέτος μια σειρά από ταινίες των μεγαλύτερων σκηνοθετών του κόσμου, που καταγράφουν τον Χριστιανισμό ως καθημερινό βίωμα απλών ανθρώπων.
Μια παγκόσμια αποκλειστικότητα που θα εκπλήξει την διεθνή κοινότητα των Καλών Τεχνών πέτυχαν οι εκδόσεις «Πελασγός». Πρόκειται για το ανέκδοτο τετράδιο ζωγραφικής που χάρισε ο Βικέντιος Βαν Γκογκ στον γιατρό του, δόκτορα Φέλιξ Ρε Παρί.
Θεωρείται ένας από τους ιδιοφυείς ηθοποιούς και σκηνοθέτες της γενιάς του. Με το «No Budget Story» και τα «Φθηνά τσιγάρα» δημιούργησε τον ελληνικό ανεξάρτητο κινηματογράφο.
Με αφορμή το συλλαλητήριο για την Μακεδονία είναι καλή ευκαιρία να θυμηθούμε μια σκοπιανή ταινία που πριν δέκα χρόνια πριν κατηγορούσε την Ελλάδα για γενοκτονία των «Μακεδόνων του Αιγαίου». Πρόκειται για τις «Σκιές» του Μίλτσιο Μάντσιεβιτς.
Ο Ψαραντώνης είναι ένα ζωντανό παράδειγμα του γεγονότος, πώς όσο πιο γνήσια μπορούμε να εκφράζουμε την ταυτότητά μας, και να συνομιλούμε με την παράδοσή μας, τόσο πιο αδιαμφισβήτητα μπορούμε να λαμβάνουνε την θέση που μας αρμόζει στο διεθνές επίπεδο.
Kλείνουν στις 17 Σεπτεμβρίου 2017, 10 χρόνια από την επίσημη πρεμιέρα του «Κατύν» του Αντρέι Βάιντα στην Πολωνία. Πρόκειται για μια ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη για την σφαγή 15.000 Πολωνών αξιωματικών από τους Σοβιετικούς την άνοιξη του 1940. Μια ταινία που υπό την σκιά του συνεδρίου της Εσθονίας, αποκτά μια παραπάνω επικαιρότητα.
