Όταν ο Ρένος Χαραλαμπίδης και ο Γιάννης Χριστόπουλος, παλιοί γνώριμοι του «Άβαλον των Τεχνών», δήλωσαν ότι ανεβάζουν μια παράσταση για αγνοημένους συνθέτες και ποιητές του Μεσοπολέμου, το πρώτο πράγμα που σκεφθήκαμε ήταν μια συνέντευξη μαζί τους.
Παρακολούθησα την πολυσυζητημένη ταινία «Τζόκερ». Ασυζητητί ακατάλληλη για ανηλίκους. Το ότι πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι είναι πουριτανισμός πλέον άραγε; Όμως γιατί επέμεινε τόσο πολύ η Αριστερά να την δουν οι νέοι;
Συνεχίζουμε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης με τον ποιητή Στάθη Κεφαλούρο, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για τον επαναστατικό συντηρητισμό, τον Ίωνα Δραγούμη και το νόημα του Εθνικισμού και το γιατί ο Νίκος Καρούζος είναι ο νέος μας εθνικός ποιητής.
Είχαμε γνωριστεί σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κοινών φίλων. Ήξερα τα κείμενα του στην «Εστία» και το «Άρδην», αλλά και το ότι θεωρούσε τον εαυτό του Συντηρητικό. Με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου «Ο Αδάμ ονοματίζει τα ζώα» κανονίσαμε μια συνέντευξη.
Όσοι ήξεραν να επιλέγουν καλά ιστορικά βιβλία τον ήξεραν εδώ και δεκαετίες. Η υπογραφή Καργάκος σε οποιοδήποτε ιστορικό πόνημα αποτελεί εγγύηση ποιότητας, ακρίβειας, οξυδερκούς σύνθεσης των πληροφοριών που προσφέρουν οι πρωτογενείς πηγές.
Ο Πρόεδρος Μπους ήταν εκείνος που απροσδόκητα έκανε την αγαπημένη μας μουσική, την κάντρυ, «κουλ» πολύ πριν αυτή γίνει η καινούργια ποπ και η μόνη μουσική (μαζί με την σύγχρονη χριστιανική μουσική) που έμεινε ανέπαφη από την οικονομική κρίση.
Μακεδόνας είμαι. Πώς να το δω; Μην τρελαθούμε κιόλας. Τέτοιος σφετερισμός δεν έχει ξαναγίνει ποτέ σε άλλο μέρος του κόσμου. Ποτέ. Δεν γίνετε αυτό το πράγμα. Οι Σλάβοι χωρίς γλώσσα να λένε ότι είναι Μακεδόνες.
Αυτό παρουσιάστηκε την εποχή που είχε αναλάβει Πολιτιστική Πρωτεύουσα η Θεσσαλονίκη. Και με αφορμή της εκδήλωσης αυτής της ευρωπαϊκής, σκέφθηκα να παρουσιάσω ένα εθνικό έργο.
Μια κλασσική Γαλλική ταινία για την Άλωση Στις 29 Μαΐου 1453 τα οθωμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Βασιλεύουσα δίνοντας τέλος στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας.
Σαν πολύ σοβαρά τα πήραμε τα πράγματα. Όχι, το σινεμά είναι κυρίως γλέντι, ξεκίνησε και γεννήθηκε ως γλέντι, με τον Μελιέ, με τον Τσάπλιν. Βέβαια, άμα δεν υπάρχει γλέντι και συγκίνηση, δεν έχουμε τίποτα.
