Συλλαλητήριο κατά της φαυλοκρατίας

Έχοντας διανύσει η χώρα μας κάποιο μέρος από τις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια είναι κουραστικό να ακούει κανείς συνεχώς ανόητα επιχειρήματα περί «blame game» σε περίπτωση που η στάση της Ελλάδος είναι άτεγκτη εν αναφορά του ονόματος «Μακεδονία». Με λίγα λόγια μας λένε «έγκυροι» διπλωμάτες ότι θα κερδίσουν οι Σκοπιανοί τις εντυπώσεις εάν η δική μας θέση είναι σκληρή και ως εξ αυτού θα τα αναγνωρίσουν ως «Μακεδονία» από όλα τα κράτη του κόσμου.

Οι άνθρωποι που τα λένε αυτά πάντως μάλλον έχουν παρανοήσει την αξία της διπλωματίας εν αναλογία της ισχύος και είναι καλύτερο να ανοίξουν και κανένα βιβλίο όπως του Σμιτ περί της έννοιας του πολιτικού. Εάν ένα κράτος που είναι ισχυρό και είναι μέσα στο ΝΑΤΟ δεν πάει να αναγνωρίσει το άλλο κράτος που παρακαλά να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ όλη η υφήλιος πλην του κράτους που είναι μέσα στην Ατλαντική Συμμαχία; Όσο έχει εσωτερική/εξωτερική κυριαρχία το κράτος μέσα στο ΝΑΤΟ, το πρόβλημα θα το έχει το κράτος που θέλει να ενταχθεί σε μία Συμμαχία. Η Αθήνα δεν έχασε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο επειδή κατέστρεψε τους Μηλίους προς παραδειγματισμό. Ούτε το Ισραήλ έχασε την ισχύ του στην Μέση Ανατολή επειδή απέκτησε με τον καιρό ένα κακό μαρκετίστικο προφίλ. Το ζήτημα είναι να σε σέβονται. Και αν δεν σε σέβονται πρέπει να σε φοβούνται. Αλλά συνήθως σε σέβονται όσοι σε φοβούνται.

Και επειδή αυτήν την απλή αλήθεια δεν την αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας «ταγοί», την αντιλαμβάνεται καλύτερα ο απλός λαός που διαδήλωσε με σθένος την προηγούμενη εβδομάδα. Στην Θεσσαλονίκη θριάμβευσε με αυτήν την μαζική συμμετοχή η Ελλάδα του «κάπου» και όχι η Ελλάδα του «οπουδήποτε». Η Ελλάδα του «οπουδήποτε» είναι η Ελλάδα αυτών που δεν αισθάνονται τίποτα για αυτόν τον έρημο τόπο, αλλά απλά τον βλέπουν ως ένα γεωγραφικό τοπίο που αξίζει να το πατάς μόνον εφόσον σου προσφέρει πίσω οικονομικές απολαβές, ανταπόδοση δηλαδή κενή αισθήματος, συναισθήματος, ό,τι μας κάνει ανθρώπους.

Η Ελλάδα του «κάπου» όμως είναι η Ελλάδα της ταυτότητας, η Ελλάδα της μνήμης. Είναι το Έθνος εκείνο όπου τα κοινά βιώματα, οι παραδόσεις και η γλώσσα έφτιαξαν το «ομότροπον». Αυτήν την Ελλάδα λοιπόν δεν έχουν καταφέρει να την υποτάξουν ακόμα όσο ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος με μνήμη και οικογένεια που θα του μεταφέρει τα συλλογικά βιώματα. Αυτή η Ελλάδα του «κάπου» συναισθάνεται την Μακεδονία, την ιστορία της, τους ανθρώπους που έχυσαν ποταμούς αίματος για αυτήν ώστε να παραμείνει δικιά τους.

Αυτή η Ελλάδα λοιπόν που συγκεντρώθηκε στην Θεσσαλονίκη εξαναγκάζει τους Έλληνες πολιτικάντηδες της φαυλοκρατίας να προσπαθήσουν να αναβαθμίσουν την αποτυχημένη διπλωματία τους. Και όσο και να σκούζουν διάφοροι μία είναι η πραγματικότητα: τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια που έχουν γίνει ποτέ σε αυτήν την χώρα δεν είναι ούτε συνδικαλιστικά, ούτε οικονομικά, ούτε αντιαμερικανικά. Είναι συλλαλητήρια εθνικής ταυτότητας από την Ελλάδα του «κάπου» και όχι από την Ελλάδα του «οπουδήποτε».

Οι «φιλελεύθεροι» κεντροδεξιοί διανοούμενοί μας με την συντονισμένη αρθρογραφία τους σε μία πρώην συντηρητική εφημερίδα κατά του συλλαλητηρίου αποδεικνύουν πλέον και επισήμως ότι είναι ιδεολογικά συγγενείς με τους «εκσυγχρονιστές» τύπου Θεοδωράκη και Σημίτη. Πρόκειται για μία όσμωση των πολιτικά φιλελευθέρων που συμφωνούν ότι η εθνική ταυτότητα είναι κάτι το μπανάλ, κάτι το οποίο λειτουργεί ως όπιο για τους λαούς και δρα εναντίον της «απομάγευσης» που προτείνουν. Η μεγάλη τους λαχτάρα για να εκπολιτίσουν εμάς τους ιθαγενείς που τολμάμε και διαδηλώνουμε είναι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέσα από την οποία θα ενωθούν με τις εξευγενισμένες ελίτ των άλλων χωρών που πέρασαν διαφωτισμό σε αντίθεση με τον απολίτιστο λαουτζίκο μας.

Σε ιδιωτική συζήτηση που είχα με έναν του συναφιού τους είχε ξεστομίσει το αμίμητο: «Περισσότερα κοινά έχω με έναν Τούρκο πλούσιο παρά με έναν τραμπούκο Έλληνα οπαδό ποδοσφαιρικής ομάδας». Αυτό το χυδαίο αλαζονικό πνεύμα υποτίμησης της πραγματικότητας και της φύσης του ελληνικού λαού καταδεικνύει την απόσταση των αναγκών του από αυτές τις σύγχρονες Αντουανέτες.

Έτσι εξηγείται και η εδραίωση της πεποίθησης ότι κάποιοι από την ΝΔ έχουν ελάχιστες διαφορές με το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κ.λπ. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι αυτοί οι τελευταίοι δεν κούνησαν ρούπι από τις αρχικές πολιτικές τους θέσεις. Η Κεντροδεξιά ηττήθηκε κατά κράτος στην ιδεολογική μάχη. Εάν δεν κλείσει η Μεταπολίτευση και δεν αντικατασταθεί η φαυλοκρατία να μην περιμένετε καμία ουσιαστική αλλαγή στον τόπο.