Σαν σήμερα θυμάμαι με απόλυτη διαύγεια δημοσιογράφους που από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες προσπαθούσαν με ύφος στιβαρό και δήθεν σοβαρό να πείσουν την κοινή γνώμη ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν μία ρεαλιστική πρόταση για την οριστική επίλυση του Κυπριακού.
Ο αγριεμένος όχλος, μεγάλο μέρος του οποίου καθαγιάζεται - αν δεν ελέγχεται - από το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ συνεχίζει το θεάρεστο έργο του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πιο βάναυσες διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα σε πολιτείες ελεγχόμενες από τους Δημοκρατικούς.
Φαντάζομαι ότι αν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έβλεπε τους βανδάλους αυτές τις εβδομάδες στις ΗΠΑ θα έφριττε. Διότι ο ίδιος ποτέ δεν έκαιγε και λεηλατούσε κτήρια και παραταύτα άλλαξε τον κόσμο.
Από την Συρία στην Λιβύη δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Και όμως πολλοί Σύροι λειτουργώντας ως μισθοφόροι του καθεστώτος Ερντογάν πολεμούν στην Λιβύη για να μορφοποιηθεί το όραμα της νέας περιφερειακής υπερδύναμης που καλείται Τουρκία.
Για περισσότερο από δύο δεκαετίες, η παγκοσμιοποίηση υπήρξε ο κανόνας και κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν αμφισβητείτο αυτό από καμία εκ των μεγαλύτερων χωρών του κόσμου. Η αύξηση της σύνδεσης και η επέκταση των αγορών έκαναν πάρα πολλούς πλουσιότερους.
Όποιος έχει δει το επίσημο σήμα που ανέδειξε η επιτροπή παρατηρεί δύο μικρές «παραλείψεις»: τον Σταυρό και το γαλανόλευκο χρώμα. Άνετα θα μπορούσε να ήταν διαφήμιση γνωστού απορρυπαντικού. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Η ηλικία συχνά συνδέεται με τις πολιτικές απόψεις. «Το να μην είσαι Ρεπουμπλικάνος στα 20 είναι η απόδειξη πως έχεις καρδιά. Το να είσαι στα 30 είναι η απόδειξη πως διαθέτεις μυαλό» φέρεται να είχε δηλώσει ο Γάλλος μοναρχικός του 19ου αιώνα Francois Guizot. Η Γαλλία με την πολιτική ένταση, επαναστατικότητα και φιλοσοφία αναμφίβολα μας έχει διδάξει πολλά. Σίγουρα όμως μας κληροδότησε τους όρους «Αριστερά» και «Δεξιά».
Μία κυρίαρχη διαίρεση ανάμεσα στα συστημικά κόμματα και σε ένα νέο κόμμα που ενδεχομένως εμείς του Πατριωτικού χώρου θέλουμε να ανατείλει είναι στο πώς βλέπει έκαστο τον «λαό». Τα συστημικά κόμματα στην Ελλάδα είναι κατ’ εξοχήν κόμματα φατριών, συντεχνιών και θεσμοθετημένων συμφερόντων. Η Αριστερά βλέπει τον λαό υπό το πρίσμα των ταξικών αντιθέσεων
Συνεχίζοντας για τρίτη συνεχόμενη Κυριακή την αρθρογραφία μου για το μέλλον ενός χώρου που δεν μπορεί να βρει τον βηματισμό του, στρέφομαι τώρα σε ένα ερώτημα που ταλάνιζε και ταλανίζει ακόμα αυτούς που προσβλέπουν στην εκπροσώπησή του. Συζητήσεις επί συζητήσεων έχουν πραγματοποιηθεί επισήμως σε ομιλίες αλλά και ανεπίσημα σε πηγαδάκια, σε καφετέριες και σε σπίτια. «Ποιος θα είναι ο μπροστάρης;» «Η Αριστερά έχει τον Τσίπρα και τα κατάφερε». Και πολλές άλλες τέτοιες αναφορές έχουν γίνει κατά καιρούς.
Συνεχίζοντας τον διάλογο για τον πατριωτικό χώρο, για την ανάγκη του να αναδιπλωθεί, να επανανοηματοδοτηθεί, χρειαζόμαστε να εισχωρήσουμε σε βάθη στα οποία δεν έχει τολμήσει ο χώρος αυτός να εισχωρήσει.
