Ρωτά ο κ. Αβραμόπουλος τον Σαλβίνι ποιον θέλει να υπηρετήσει. Προφανώς δεν έχει ακούσει την απάντηση του Ιταλού ηγέτη ότι υπηρετεί τους Ιταλούς πολίτες.
H υπουργοποίηση της κυρίας Νοτοπούλου προκάλεσε ορυμαγδό σχολίων τις τελευταίες ημέρες. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και με την μόνιμη παρουσία του κ. Καρανίκα στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα καθ’ όλη την περίοδο των κυβερνήσεων του τελευταίου.
Έχουν δίκιο οι του ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίζονται ότι δεν είναι Λωτοφάγοι*. Το απέδειξαν όταν επέλεξαν τις Πρέσπες για την ατιμωτική ομώνυμη συμφωνία. Δεν ξεχνούν. Και δεν θέλουν να ξεχνούν. Θέλουν, όμως, να ξεχνούμε όλοι οι υπόλοιποι.
Οι αντιδράσεις του ελληνικού κράτους έμοιαζαν βγαλμένες από εκπομπή μεσημεριανής ύλης. Μπόλικος συναισθηματισμός, επικλήσεις σε ένα «δίκαιο» και αρκετές δόσεις αυτοηρωοποίησης από πολιτικούς και παρατρεχάμενούς τους.
Η ελληνική είναι, δόξα τω Θεώ, μια πολύ αναλυτική γλώσσα. Και είναι κρίμα να κατακρεουργείται με τον τρόπο που γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες, προκειμένου να περισωθούν επικοινωνιακά οργανισμοί και πρόσωπα.
Η λύση στην αποτυχία του κράτους είναι περισσότερο κράτος. Αυτό περίπου μας είπαν, συνεπείς προς την διαλεκτική της Αριστεράς, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Νέα Δημοκρατία, μετά την τραγωδία στο Μάτι.
Κάθε φορά που μια τηλεστάρ, πολιτικός ή «περσόνα» βγαίνει και μιλά για «την φύση που εκδικείται», οι τηλεθεατές χειροκροτούν ή κουνούν με συγκατάβαση το κεφάλι τους.
Αν σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου υπήρχε ένα κίνημα σαν και αυτό που υπάρχει στην χώρα μας ενάντια στο ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας, είναι σίγουρο ότι θα είχε φέρει εξαιρετικά οδυνηρές για το πολιτικό σύστημα εξελίξεις.
Είναι δικαίωμα κάθε αριστεριστή στη χώρα αυτή να καταγγείλει τα πάντα. Από ρωσικές κατασκοπικές δραστηριότητες έως επιχειρηματίες, «ακροδεξιούς», «παρακρατικούς» και όλα τα υπόλοιπα.
O χάρτης της Ευρώπης αλλάζει. Ηταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής 50 ετών αριστερίστικων πολιτικών είναι το εκρηκτικό κοκτέιλ που βιώνουμε σήμερα.
