Το θύμα του Κατσίφα

Η θυσία του Κατσίφα είχε ως μοναδική απώλεια την ζωή του. Και αυτό δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ήταν κάτι που είχε από την αρχή σχεδιάσει. Ο νέος Βορειοηπειρώτης δεν ήθελε να αφαιρέσει κανενός την ζωή και μοναδικός σκοπός του ήταν να στείλει ένα μήνυμα με μοναδικό διακύβευμα την ίδια του την ζωή. Το μήνυμα εστάλη, η ζωή του Κωνσταντίνου χάθηκε, αλλά ο ίδιος εγκαταστάθηκε στο πάνθεον των σύγχρονων ηρώων μας. Εν τέλει, ωστόσο, υπήρχε και θύμα. Όχι από σφαίρες, αλλά από τον βαθύτατο συμβολισμό της πράξεώς του.

Ο Κωνσταντίνος πέθανε για να κρατήσει ψηλά την ελληνική σημαία. Και στην συνείδηση κάθε πραγματικού Έλληνα η σημαία μας συμβολίζει όλα εκείνα που αγαπούμε σε αυτόν τον κόσμο: την ειρήνη, την ασφάλεια, την ελευθερία, τον τρόπο ζωής, τους φίλους μας, το σπίτι μας και, κυρίως, την οικογένειά μας. Όταν την ατενίζουμε, διακρίνουμε σε αυτήν τους αγώνες και τις θυσίες που συνέβαλαν στο να μπορούμε να είμαστε σήμερα ελεύθεροι και να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Έλληνες, ετεροπροσδιοριζόμενοι από τα άλλα έθνη. Και αν είμαστε σωστοί, βλέπουμε στην σημαία μας και μία συμβολική σύνοψη των καθηκόντων μας. Διότι κάθε ένδοξη στιγμή που ταυτίζουμε με αυτήν είναι πρωτίστως προϊόν τέτοιων καθηκόντων.

Την ίδια ημέρα που ο Κωνσταντίνος Κατσίφας εξετελείτο από τους πραίτορες της φαιδρής αυτής φιγούρας που ακούει στο όνομα Έντι Ράμα, φυσικής συνέχειας της αδίστακτης και άξεστης δυναστείας γελωτοποιών που κυβέρνησε το αλβανικό κράτος, από τον Χότζα μέχρι σήμερα, ο «δικός μας» Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε δηλώσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Αφού ανέφερε κάτι «νερόβραστα» για τον «ανθρώπινο χαρακτήρα» του εορτασμού τού ΟΧΙ στην ελληνική περιφέρεια, είπε: «Η δικιά μας γενιά θα πρέπει να πει με τον δικό της τρόπο το δικό της ΟΧΙ. Το οποίο είναι ένα ΟΧΙ στον λαϊκισμό, ένα ΟΧΙ στον διχασμό, ένα ΟΧΙ στη μισαλλοδοξία, ένα ΟΧΙ στη διχόνοια». Και ενώ μέχρι και ο Μπουτάρης επέτρεψε εκείνη την μέρα στον εαυτό του να συμπεριλάβει στις δηλώσεις του τη λέξη «έθνος», ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε στο έθνος ένα μεγάλο ΟΧΙ. Θα μπορούσε αλήθεια να υπάρξει μεγαλύτερο και πιο ηχηρό χαστούκι απέναντι σε τέτοιες λογικές από την πράξη του Κατσίφα;

Η θυσία του ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα έδειξε σε πείσμα κάποιων ότι υπάρχει έθνος και ότι αυτό είναι πάνω από το κράτος, το ελληνικό και κάθε άλλο. Έδειξε ότι η σημαία δεν είναι απλά ένα κομμάτι πανί και ότι αξίζει να πεθάνεις γι’ αυτήν. Γιατί, πεθαίνοντας κανείς υπερασπιζόμενος αυτήν, επιτελεί το καθήκον του. Το καθήκον απέναντι σε ό,τι αυτή συμβολίζει. Και σίγουρα ανάμεσα σε αυτά που συμβολίζει δεν βρίσκεται ο «ακραίος ορθολογισμός» όλων αυτών που στην Ιστορία μας, αν είχαν εισακουστεί, σήμερα θα διαθέταμε όλοι ένα περιτμημένο μόριο.