Το Μεγάλο Παιχνίδι στην Ουκρανία

Η Ρωσία δεν φαίνεται να αστειεύεται. Η Ουκρανία για εκείνη είναι εξόχως σημαντική, ζωτικής σημασίας θα έλεγε κανείς. Διάφορα σενάρια κυκλοφορούν από τους ανταποκριτές για το ελάχιστο των απαιτήσεων του Πούτιν. Από το γεγονός ότι θέλει ειδικό καθεστώς για το Ντονμπάς ως την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας μαζί με την διασφάλιση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί καθιστώντας την μέλος του. Σε κάθε περίπτωση, σε αυτήν την φάση της σύγκρουσης, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται περισσότερο σε θέση άμυνας υπό καθεστώς πιθανών παραχωρήσεων. Η Ρωσία ποτέ δεν θα αισθανθεί ασφαλής στα σύνορά της με την Ευρώπη εάν δεν διασφαλίσει ότι η Ουκρανία θα αποτελέσει μία χώρα προσκείμενη σε αυτήν.

Όσον αφορά τώρα για το εάν η Ρωσία σκοπεύει να επέμβει, το τοπίο κατά την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο παραμένει θολό. Αρκετοί Δυτικοί αναλυτές που μάλλον βρίσκονται πιο κοντά στην πλευρά των ΗΠΑ θεωρούν ότι αυτό είναι μία παραπάνω από σοβαρή πιθανότητα. Από την μεριά του Ηνωμένου Βασιλείου διαχέονται πληροφορίες ότι η Ρωσία σκοπεύει μετά από έναν σύντομο πόλεμο να αντικαταστήσει το υπάρχον Ουκρανικό καθεστώς και στην θέση του να τοποθετήσει μία ομάδα υπέρ του Κρεμλίνου. Στην συνέχεια, από θέση ισχύος, θα μπορούσε να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με το ΝΑΤΟ. Από την άλλη, κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι η Μόσχα δεν έχει προετοιμάσει το εσωτερικό της κοινό για μία τέτοια εξέλιξη προπαγανδίζοντας την αναγκαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος όπως το 2014, όπου υπήρχε σωρεία αναφορών στα ρωσικά ΜΜΕ για «γενοκτονία» του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ουκρανίας.

Σε κάθε περίπτωση, ο Πούτιν έχει καταφέρει να πείσει τον Μπάιντεν ότι υπάρχουν έντονες κόκκινες γραμμές για την περίπτωση της Ουκρανίας τις οποίες εάν τις ξεπεράσει, τα πράγματα θα εκτραχυνθούν απρόβλεπτα εν αναλογία των αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Η απόφαση του Πούτιν το 2014 να καταλάβει την Κριμαία ήταν βαρυσήμαντη, όχι μόνον για την κατάληψη εδάφους. Με την απόφασή του αυτή, αφαίρεσε 13 εκατομμύρια ψηφοφόρους που εν δυνάμει θα μπορούσαν με την ψήφο τους να εκλέξουν μία Ουκρανική κυβέρνηση φίλα προσκείμενη στην Ρωσία. Αυτό πιθανόν καταδεικνύει πόσο σημαντική είναι για αυτόν η γεωγραφία, αλλά και η πεποίθηση ότι πρώτα συνομιλεί με το ΝΑΤΟ και δευτερευόντως με την Ουκρανία. Και γνωρίζει ότι το ΝΑΤΟ τον έχει ανάγκη αν δεν θέλει το τελευταίο να βρεθεί στην αγκαλιά της Κίνας.

Φυσικά αυτό είναι το ένα σενάριο. Σε περίπτωση που κανένα από τα αιτήματα της Μόσχας δεν γίνει δεκτό, τότε ο πόλεμος πλησιάζει σαν σενάριο εξαιρετικά με πιθανότητες ακόμα και διχοτόμησης της Ουκρανίας. Ο Πούτιν θέτει σε τελική ανάλυση ένα κρίσιμο ερώτημα στους Δυτικούς: πόσο με χρειάζεστε; Ερώτηση που πρέπει να την απευθύνουν πολύ σοβαρά στον εαυτό τους οι ΗΠΑ αφ’ ης στιγμής δε που ο ΥΠΕΞ της Κίνας στηρίξει την Ρωσία τασσόμενος κατά της περαιτέρω επεκτάσεως του ΝΑΤΟ.

Η Τουρκία τώρα προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα σε Ρωσία, Ουκρανία και ΗΠΑ. Μάλιστα προσπαθεί να αποσπάσει και ανταλλάγματα τόσο από την Ρωσία, όσο και από τις ΗΠΑ, πατώντας στην Σύμβαση του Μοντρέ μέσω της οποίας επί της ουσίας ανατίθεται στην Τουρκία η ναυτική κυκλοφορία προς την Μαύρη Θάλασσα, απαγορεύοντας την πρόσβαση του πολεμικού στόλου του ΝΑΤΟ. Η Ρωσία όμως είναι εξαιρετικά επιφυλακτική προφανώς σε μία τέτοιου είδους διαμεσολάβηση, αφού γνωρίζει την επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας.

Γνωρίζει δε η Μόσχα ότι σε περίπτωση στρατιωτικής κλιμάκωσης, η Τουρκία έχει περισσότερα να χάσει, συμπεριλαμβανομένων του πυρηνικού σταθμού Akkuyu που κατασκευάζουν οι Ρώσοι στην νότια Τουρκία, της ενεργειακής ασφάλειας του φυσικού αερίου από τους αγωγούς της με την Ρωσία, την επιρροή της στον Καύκασο ή και την στήριξη της Ρωσίας στο Κυπριακό. Δεν θα αφήσει λοιπόν ο Πούτιν την Τουρκία να κάνει τον διαμεσολαβητή ώστε η τελευταία να αποκομίσει οφέλη από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ιδίως μετά τις πωλήσεις drones στους Ουκρανούς.

Ο ρόλος της Ελλάδος βέβαια σε ακόμα μία κρίση είναι ανύπαρκτος. Οι ΗΠΑ θεωρούν την χώρα μας, όπως και την Κύπρο, δεδομένες. Αυτό φυσικά συμβαίνει διότι η καλλιέργεια των ελληνορωσσικών σχέσεων μετά την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή είναι ανύπαρκτη. Οδηγούμαστε όπισθεν της ανύπαρκτης ΕΕ, παίζοντας το επιτήδειο παιχνίδι της Γερμανίας όταν επιβάλλει κυρώσεις από την μία και παριστάνουμε το καλό παιδί του ΝΑΤΟ, όταν αντιστοίχως το πιο άτακτό του, η Τουρκία, κερδίζει συνεχώς οφέλη παραμένοντας άτακτο.

Δεν θα μπορούσε δηλαδή η πατρίδα μας να επενδύσει στην πολιτιστική διπλωματία, ούσα Ορθόδοξη χώρα; Αλλά πως θα μπορούσε όταν η ελληνική εθνοαποδομητική διανόηση κατέκρινε μαζικά τον αγιασμό των Ραφάλ ως κάτι το μπανάλ. Η χρησιμοποίηση στρατιωτικού υλικού και δυνάμεων μέσω Αλεξανδρουπόλεως δεν θα έπρεπε να εγκριθεί έπειτα από την παροχή ανταλλαγμάτων στα ελληνοτουρκικά; Τί ρόλο θα παίξουν οι βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα σε περίπτωση σύγκρουσης; Αλλά αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν μόνο σε μία χώρα που οι ελίτ της είναι εθνικώς σκεπτόμενες και που δεν εξιτάρονται από τα εθνοαποδομητικά ντοκιμαντέρ «αυτογνωσίας» του ΣΚΑΪ.