Το τρένο που φεύγει

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ σηματοδοτεί την οριστική έξοδο του αγγλοσαξωνικού κόσμου από το ανόητο αφήγημα της «παγκοσμιοποίησης». Είχε προηγηθεί φυσικά το Brexit, που ταρακούνησε συθέμελα το θεσμικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα της εποχής μας. Κάποιοι προσθέτουν σε αυτά και την εκφρασθείσα πρωτύτερα βούληση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα για έξοδο από την μέγγενη του ευρώ, που ... δημοκρατικότατα μεταλλάχθηκε.

Αν μάλιστα, κατά τα φαινόμενα, ακολουθήσει και ένα καθοριστικό εκλογικό αποτέλεσμα στην Γαλλία (ασχέτως αν καταφέρει τελικώς η Λεπέν να εκλεγεί πρόεδρος ή όχι) και δευτερευόντως σε Γερμανία, Αυστρία κ.α., τότε πιθανότατα όλα αυτά τα αφύσικα και αντιανθρώπινα ιδεολογήματα θα καταρρεύσουν και τάχιστα θα απαξιωθούν στην συνείδηση των ανθρώπων.

Και αναφέρομαι βεβαίως σε κάθε δομικό στοιχείο αυτού του σαθρού οικοδομήματος, που έχει να κάνει όχι μόνο με το παγκόσμιο χωριό μιας πολυθρησκευτικής, πολυγλωσσικής και πολυφυλετικής σύνθεσης, αλλά και με άλλες παραμέτρους όπως η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, η ελευθερία στην ... επιλογή φύλου κ.λπ.

Οι λαοί επιστρέφουν στην εθνική ταυτότητα

Οι ευρωπαϊκοί λαοί (και όσοι έχουν κληρονομήσει το σύστημα αξιών τους) δείχνουν να επιστρέφουν στην ανάδειξή του μέσα από την υπεράσπιση της εθνικής τους ταυτότητας. Το πληγωμένο θηρίο της παγκοσμιοποίησης είναι τώρα πιο επικίνδυνο, διότι συνειδητοποιεί ότι χάνει το παιχνίδι. Γι’ αυτό και πρέπει να προσέχουμε τα θανατηφόρα πλέον δαγκώματά του. Μέχρι να ψοφήσει εντελώς έχει ακόμη πολλούς να πάρει μαζί του.

Το δυστύχημα για την πατρίδα μας είναι ότι τόσο αυτή η ευρύτερη ανάγνωση του φαινομένου όσο και μία πιο περιορισμένη, που έχει να κάνει με την κατάσταση που διαμορφώνεται στα εθνικά μας θέματα, προσκρούουν στην ατυχία της διαχείρισης της εξουσίας στην παρούσα χρονική συγκυρία από μία δράκα ιδεοληπτικών που προσπαθούν επί ματαίω να προσαρμόσουν τις ιδεολογικές εμμονές τους στην ζωντανή πραγματικότητα και που περιστοιχίζονται από ένα πλήθος ανόητων.

Το μείγμα αυτό αδυνατεί να αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας αυτή την στιγμή σε επίπεδο διεθνών σχέσεων, συσχετισμών και συμμαχιών και καθίσταται έτσι ιδιαιτέρως επικίνδυνο τόσο για την κρατική, όσο και για την εθνική επιβίωσή μας.

Δεν θα πέσουμε φυσικά στην παγίδα του αναμασήματος επιχειρημάτων περί αναγκαιότητας αλλαγής προσώπων στην εξουσία. Έχω καταθέσει επανειλημμένως την άποψή μου ότι το πρόβλημα δεν πρέπει να εστιάζεται στα πρόσωπα, αλλά στις πολιτικές που αυτά επιτελούν και εφαρμόζουν.

Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έδειξαν ότι διακατέχονται από σύνδρομα ηττοπάθειας και ραγιαδισμού. Είναι ανίκανες να διαχειριστούν με αξιοπρέπεια την εξουσία, να διεκδικήσουν και να κερδίσουν ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει.

Είναι δυνατή η συσπείρωση των πατριωτών;

Επομένως, το πρόβλημα έγκειται στην ανατροπή του σάπιου και διεφθαρμένου αυτού σκηνικού. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την συσπείρωση όλων των πατριωτικών δυνάμεων αυτού τόπου. Και πάλι, όμως, όχι πάνω σε πρόσωπα και μικροκομματικές σκοπιμότητες, αλλά πάνω σε μία βάση και ένα όραμα ενωτικά και κοινά αποδεκτά.

Είμαστε σίγουρα πολύ μακριά από αυτήν την προοπτική. Οι ισχυροί του χώρου κοιτούν με περιφρόνηση τους μικρούς και ανένταχτους. Πολλοί από τους δεύτερους διακατέχονται από σύνδρομα κατωτερότητας, απωθημένα και κακεντρέχειες. Άλλοι, από ιδεολογικές εμμονές που οδηγούν σε αποκλεισμούς. Και, το χειρότερο, συχνά παρεισφρύουν οι προσωπικές πικρίες και αντεγκλήσεις.

Πότε, αλήθεια, θα μας γίνει συνείδηση ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία για το καλό της πατρίδας και του έθνους μας;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο Δεκεμβρίου 2016 της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος».