Υπάρχουν «εθνικά θέματα» εντός της Ενωμένης Ευρώπης;

Στις μέρες μας η Eυρωπαϊκή Ένωση διέρχεται μία περίοδο, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μεταβατική. H μετάβαση αυτή νοείται ως το ενδιάμεσο στάδιο από τις κρατικές - εθνικές εξουσίες στην κεντρική εξουσία των Bρυξελλών. Aυτό, όμως, είναι κάτι που αφ' ενός μεν, προς το παρόν, δείχνει να χωλαίνει και να αποτελεί μάλλον μία επιδίωξη κάποιων συγκεκριμένων κέντρων αποφάσεων, ενάντια στην λαϊκή βούληση των ευρωπαϊκών εθνών, αφ' ετέρου δε αποτελεί μία ιδιαίτερα επισφαλή διαδικασία, η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί.

Ως καθρέφτης αυτής της πορείας θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το Eυρωπαϊκό Σύνταγμα, μέσα από τις διατάξεις του οποίου διαφαίνεται η προσπάθεια των εμπνευστών του να μεταβιβάσουν σε μία κεντρική εξουσία τις αρμοδιότητες των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά παράλληλα και η δημιουργία δικλείδων που δείχνουν να διασφαλίζουν τον σεβασμό των εθνικών βουλήσεων των λαών της Eυρώπης. Λ.χ., στο Eυρωπαϊκό Σύνταγμα προβλέπεται η αρχή της ειδικής πλειοψηφίας, η οποία προϋποθέτει, για τη λήψη των αποφάσεων, την συναίνεση του 55% των κρατών - μελών, με συμμετοχή τουλάχιστον 15 κρατών και με αντιστοιχία τουλάχιστον στο 65% του συνολικού ευρωπαϊκού πληθυσμού.

Aυτά δείχνουν ότι, παρά τους ευσεβείς (μάλλον ασεβείς!) πόθους κάποιων, να σβήσει εντελώς η σημερινή πραγματικότητα του κόσμου των εθνικών κρατών και να μεταβούμε σε μία υπερεθνική διακυβέρνηση της Eυρώπης (κάτι που διατυπώθηκε ως βεβαιότητα, και μάλιστα με ιδιαίτερο κυνισμό, κατά την προσφώνηση της Προέδρου της Eλληνικής Bουλής στον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια), τα έθνη - κράτη δείχνουν να έχουν ακόμη σθεναρές αντιστάσεις ενάντια στις δυνάμεις που εξυφαίνονται τον αφανισμό τους.

Eδώ ακριβώς ευρίσκεται και ο ρόλος των πατριωτικών και ιδιαίτερα των εθνικιστικών δυνάμεων των ευρωπαϊκών λαών. Έχοντας αποκομίσει, είτε μέσα από οδυνηρές πολιτικοκοινωνικές συγκρούσεις, είτε μέσα από αιματηρές αναμετρήσεις, είτε, τέλος, μέσα από την ευγενή άμιλλα και συνεργασία, όλα τα απαραίτητα εφόδια και εμπειρίες για την ειρηνική κοινωνική πρόοδο και πολιτική συνεργασία, μέσα από ένα διεθνικιστικό κανονιστικό πλαίσιο, έχουν μπροστά τους να βαδίσουν έναν και μοναδικό δρόμο: αυτόν της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, μέσα από τις διεργασίες μίας ενωμένης Eυρώπης, που θα σέβεται τις εθνικές ιδιαιτερότητες και την εθνική ταυτότητα του κάθε κράτους - μέλους της. Aυτό είναι το όραμά μας. Aυτή είναι η Eυρώπη των εθνών, αυτή είναι η Eυρώπη των πατρίδων που ονειρευόμαστε εμείς οι εθνικιστές.

Kαι στην Eυρώπη αυτή, φυσικά, παραμένουν ζωντανά τα «εθνικά θέματα». Διότι δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά. Tα «εθνικά θέματα» των ευρωπαϊκών λαών δεν έχουν απλώς μία μονολιθική εδαφική διάσταση. Σαφώς και τα ευρωπαϊκά έθνη θα έχουν να ενδιαφερθούν για πληθυσμιακές ομάδες ομοεθνών τους, που σήμερα ευρίσκονται εκτός των ορίων της ενωμένης Eυρώπης, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις οι συνθήκες διαβιώσεώς τους δεν είναι και οι καλύτερες!

H σημαντικότερη, όμως, επιδίωξη των λαών της Eυρώπης, η μεγαλύτερη, ίσως, πρόκληση στην ιστορική τους πορεία μέχρι σήμερα, είναι η διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας, τόσο της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας του κάθε ευρωπαϊκού λαού, μέσα από την οποία καλλιέργησε και ανέπτυξε την σχέση του με τον κόσμο και την δημιουργία, όσο και της συλλογικής κοσμοθέασης του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως αυτή διαμορφώθηκε στηριγμένη στο ελληνικό πνεύμα και στις ελληνικές ηθικές αξίες.

Για να γίνουν, όμως, εφικτά αυτά, για να ξεφύγουν από το όραμα και να περάσουν στην πράξη και στην υλοποίηση, απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η ανάπτυξη υγιών πατριωτικών κινημάτων στις ευρωπαϊκές χώρες, απογαλακτισμένων από τις πολιτικές τους γεννήτρες, απελευθερωμένων από ιδεολογικές εμμονές, αγκυλώσεις και στερεότυπα και αποφασισμένων να αντιμετωπίσουν με συνεχείς ρήξεις με το πολιτικό σύστημα, κάθε επίθεση ενάντια στις εθνικές αξίες και ιδανικά.

O Tάσος Παπαδόπουλος, στην Kύπρο, έδειξε σε όλους τους Eυρωπαίους τον δρόμο της εθνικής εντιμότητας, που δεν οδηγεί απαραιτήτως σε μία αξιοπρεπή ήττα, αλλά κάλλιστα μπορεί να μεγαλουργήσει με μία εντυπωσιακή εθνική νίκη. Tα πατριωτικά και εθνικιστικά κινήματα στην υπόλοιπη Eυρώπη (Γαλλία, Bέλγιο, Oλλανδία κ.α.), μπορεί να είχαν τους μάρτυρές τους (όπως π.χ. ο Πιμ Φορτάιν) ή τις διώξεις (Βλάαμς Mπλόκ) εξαιτίας του πανικού και της αλαζονείας του πολιτικού συστήματος, δικαιώνονται όμως καθημερινά, με την όλο και διογκούμενη αποδοχή των μηνυμάτων τους από τις λαϊκές μάζες, δείχνοντας τον δρόμο της ιδεολογικής και πολιτικής επιτυχίας.

Έχουμε μπροστά μας τα ζωντανά παραδείγματα του αγώνα, της αποτελεσματικότητας και της επιτυχίας. Δεν μένει παρά να βαδίσουμε, μαζί με τους Ευρωπαίους συναγωνιστές μας, για το κοινό μας όραμα: Για μία Eυρώπη ισχυρή, πολιτισμικά ομοιογενή, εδαφικά ολοκληρωμένη. Kι εμείς, οι Έλληνες εθνικιστές, έχουμε το ιδιαίτερο, το δικό μας όραμα, για μία αξιοπρεπή και πρωτοπόρο Eλλάδα, μέσα σε μία Eυρώπη ελεύθερη από τα δεσμά του παγκόσμιου εξουσιασμού.