Ω, τι μας έτυχε πάλι!

Οι «διεθνείς εξελίξεις» έχουν πλέον αποκτήσει χαρακτηριστικά κουκλοθέατρου. Τουλάχιστον πέντε φίλοι μου, μου έλεγαν από όταν ξεκίνησε η αποκλιμάκωση των τιμών του πετρελαίου να γεμίσω το αμάξι, διότι «μπορεί να γινόταν κανένα μπαμ» στην Σαουδική Αραβία και να πάρουν ξανά οι τιμές την ανιούσα. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, η στάση των κρατών του κόλπου στο Ουκρανικό «άνοιγε» πολλά ενδεχόμενα. Δεν είναι τίποτε προφήτες οι φίλοι μου, ούτε τίποτε «περίεργοι τύποι», απλοί άνθρωποι της αγοράς είναι. Και να την τη Παρασκευή μια έκρηξη που θα δούμε σε τι ακριβώς θα οδηγήσει στην παγκόσμια αγορά ενέργειας.

Εν τω μεταξύ όλοι οι ιθύνοντες και οι κατέχοντες θέσεις εξουσίας καμώνονται τους ανήξερους και το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι «ω, τι μας έτυχε» και «άλλη μια παγκόσμια κρίση που θα περάσουμε». Θα βγει και ο κ. Γεωργιάδης σε κάποιο κανάλι να μας λέει «τι θέλετε να κάνουμε, να πάμε να πολεμήσουμε τους Χούθι» και άλλα τέτοια γλυκά και ωραία σαν γλυκό κουταλιού σε ελληνική ταινία του ‘60.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια, εμείς οι συντηρητικοί, είμασταν αυτοί που τους «χαλούσαν την γιορτή». Αυτοί που γκρινιάζαμε όταν οι οπαδοί της Γκρέτας μας έλεγαν ότι έπρεπε να σταματήσουμε να εξορύσσουμε λιγνίτες, αυτοί που θέλαν δήθεν να οδηγήσουν την χώρα σε πόλεμο επειδή είχαμε επιμείνει στην άμεση αξιοποίηση των φυσικών πόρων της χώρας μας, που θα μπορούσε να έλθει μόνον μετά την ανακήρυξη των ορίων της Αποκλειστικής Οικονομικής μας Ζώνης. Αυτοί που γκρινιάζαμε για το ότι ο «τουρισμός» ήταν η κορωνίδα της οικονομίας της χώρας μας την ίδια ώρα που τα χωράφια γινόντουσαν χέρσα για να μπουν φωτοβολταϊκά.

Αυτοί που τολμούσαμε να συζητούμε λέξεις όπως «αυτάρκεια», «ενεργειακή ανεξαρτησία», αυτοί που αμφισβητούσαμε τα οφέλη μιας δήθεν παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και επισημαίναμε τους κινδύνους τόσο από την πολυπλοκότητα του συστήματος, όσο και την μετατροπή της Δύσης σε μια κοινωνία καταναλωτών. Αυτοί που τρέμουμε ακόμη και τώρα για την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας μας από την Τουρκία. Τώρα όμως από ότι φαίνεται έφτασε το χτένι στον κόμπο και οι πάντες συνειδητοποιούν ή θα συνειδητοποιήσουν ότι ο συντηρητισμός ως τρόπος σκέψης αφορά αυτές ακριβώς τις δύσκολες στιγμές, που αποκαλύπτεται πόσο εύθραυστα είναι αυτά που σερβίρονται ως δεδομένα.

Η εικόνα μιας Ευρώπης που δεν είχε καταφέρει να γεμίσει ούτε το 20% των αποθηκευτικών της δυνατοτήτων σε φυσικό αέριο, η εικόνα μιας ηπείρου που γνωρίζει ότι στο επόμενο διάστημα μπορεί να προκύψει μια επισιτιστική κρίση και δεν μπορεί επί της ουσίας να κάνει τίποτε γι’ αυτό αποδεικνύει ακριβώς σε τι είναι χρήσιμος ο συντηρητισμός στον δημόσιο διάλογο. Στο ότι έχει πάντα υπόψιν του την φύση της ανθρωπότητας και στο ότι όλα αυτά τα οποία με κόπο έχτισαν οι προηγούμενες γενιές μπορεί πολύ γρήγορα να αναιρεθούν. Στο ότι δεν περιμένει ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά πάντα λειτουργεί με δεδομένο ότι μπορεί τα πράγματα να «στραβώσουν».