Σε κοινωνίες πιο κανονικές όποιος θέλει να γίνει πολύ πλούσιος γίνεται επιχειρηματίας. Σε άλλες κοινωνίες, που το κράτος παίζει «στρατηγικό» ρόλο, το άτομο που θέλει να γίνει πολύ πλούσιος επιβάλλεται να γίνει διαπλεκόμενος. Σε όλες τις κοινωνίες, το άτομο που έχει μια ακόρεστη δίψα για εξουσία, γίνεται αριστερός.
Δύο μεγάλες παρατάξεις ετοιμάζονται να εντείνουν την αντιπαράθεσή τους. Ήδη συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους. Όχι ίσες και με άνισους όρους. Από τη μία πλευρά είναι οι παγκοσμιοποιητές και οι διεθνιστές με το κατά χώρα κόμμα των πολιτικών κομμάτων που πολλά αντεθνικά κόμματα μαζί κατ' ουσίαν συγκροτούν (διότι αποτελούν την άλλη όψη τού ίδιου νομίσματος), υποστηρίζοντας τα ανοιχτά σύνορα και τις επιμειξίες που οδηγούν σε παγκόσμια ομογενοποίηση. Από την άλλη, είναι οι ανά χώρα πατριώτες και εθνικιστές, γνωρίζοντας καλά το μεταξύ τους συγκρουσιακό στοιχείο (διότι δεν υπάρχει διεθνής των εθνικιστών), αλλά βρίσκοντας κοινό τόπο αγώνα στην προστασία των εθνικών ταυτοτήτων και της έννοιας τής φυλής.
Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε σύγκρουση στην Βουλή μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Από την αντιπαράθεση κατέστη ξεκάθαρο ότι, πλην των επικοινωνιακών ζητημάτων, ήτοι τις διαδικτυακές επιθέσεις από Πολάκη, Βαξεβάνη και Σουλτάνα Ελευθεριάδου, Τσίπρας και Μητσοτάκης ουσιαστικά διαφωνούν μόνον όσον αφορά την περίπτωση παραιτήσεως ή μη της υπουργού Πολιτισμού κ. Μενδώνη.
Πριν προσφερθούν απλόχερα τα πακέτα Μάρσαλ, ως συνέπεια του Δόγματος Τρούμαν, το 1947, στην Πατρίδα μας έφτασε ένας ψηλόλιγνος Αμερικανός, ο Πωλ Πόρτερ. Ο κύριος αυτός ήτο επιτετραμμένος της αμερικανικής κυβερνήσεως με στόχο να συντάξει ένα πόρισμα για την πολιτικοοικονομική κατάσταση της Ελλάδος.
Αν κάτσουμε και μετρήσουμε το πόσες φορές έχουμε ακούσει από τα ΜΜΕ ότι «οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες», θα χάναμε το μέτρημα. Έχουμε lockdown μέσα στο lockdown που τα τρολ στο διαδίκτυο το απεκάλεσαν «μπάμπουσκα lockdown».
Παρακολουθούμε την οικοδόμηση ενός τυραννικού καθεστώτος πλανητικών διαστάσεων. Οι αρχιτέκτονες του οικοδομήματος είναι οι επικεφαλής πολυεθνικών εταιριών, που, μεταξύ άλλων, ελέγχουν και ψηφιακές πλατφόρμες (Facebook, Twitter, Google κ.α.).
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν η «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη είναι πράγματι «το μεγαλύτερο έπος της λευκής φυλής», όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε, αλλά αυτό που σίγουρα μπορεί κάποιος να πει είναι ότι ενσαρκώνει με τον ποιητικό λόγο τού μεγάλου μας λογοτέχνη τον αιώνιο και διαχρονικό πόθο του Έλληνα για το ταξίδι.
Η 11η Δεκεμβρίου κάθε έτους έχει τεράστια συμβολική και πολιτική σημασία για την ανθρωπότητα. Εκείνη την μέρα, το έτος 1918, γεννήθηκε ένας άνθρωπος που χρησιμοποίησε την γραφίδα του σαν κατεδαφιστικό-ισοπεδωτικό όχημα, το οποίο συνέτριψε τις πνευματικές αλυσίδες δισεκατομμυρίων δεσμωτών.
Όταν παλαιότερα αυτοί που ισχυριζόταν πως πολλές εκ των ΜΚΟ πλούτιζαν χρησιμοποιώντας την μετανάστευση, κάποιοι τους χαρακτήριζαν ως συνωμοσιολόγους. Όταν έλεγαν ότι η μαζική μετανάστευση αποτελεί επί της ουσίας ευθεία αντικατάσταση πληθυσμών, τους αποκαλούσαν ακροδεξιούς και ρατσιστές.
Οι άνθρωποι του «κάπου» έχουν ρίζες, όπως ένας αγρότης ή ένας τοπικός επιχειρηματίας, και ζουν σε συγκεκριμένα μέρη με συγκεκριμένες παραδόσεις και νοοτροπία. Είναι πατριώτες και αισθάνονται να απειλούνται από την μαζική λαθρομετανάστευση. Τους τελευταίους τα συστημικά ΜΜΕ με περίσσεια αλαζονεία και συγκαταβατικότητα τούς χαρακτήρισαν ως τους «ξεχασμένους της παγκοσμιοποίησης» («left behind»).
