Οι βουλευτικές εκλογές στην Γαλλία έδειξαν σε όλον τον κόσμο το πώς μπορεί να γίνει προσαρμόσιμη η έννοια της «δημοκρατίας» ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες. Πώς μπορεί δηλαδή να οδηγήσει ένα κόμμα που είναι πρώτο στην προτίμηση των ψηφοφόρων, στην τρίτη θέση στο κοινοβούλιο σε αριθμό βουλευτών!

Η περίπτωση ενός νέου ανθρώπου, του Νεκτάριου Μ., που συνελήφθη στην Θεσσαλονίκη επειδή καλούσε τους πολίτες να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην διοργάνωση του Europride, με εκδήλωση που θα πραγματοποιούταν στον προαύλιο χώρο του ιερού ναού της Αγίας Σοφίας, είναι ενδεικτική της παράνοιας, αλλά και του αυταρχισμού που αυτή επιβάλλει στην εποχή μας.

14 χρόνια μετά από το παραπάνω απόσπασμα, θα είχε ενδιαφέρον αν ο μέσος καταναλωτής των συστημικών ΜΜΕ ξέρει, για παράδειγμα, ότι το χρέος της Ελλάδας είναι μεγαλύτερο αριθμητικά (403 δις το 2023) και ποιοτικά (μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ) από ότι ήταν όταν μπήκαμε στα μνημόνια το 2010.

Θα μπορούσε άραγε ποτέ μία αποτυχημένη προσπάθεια να θεωρηθεί ως μία καλή εξέλιξη; Να επιφέρει δηλαδή μεγαλύτερο καλό από μία επιτυχία; Η περίπτωση της συμμετοχής της χώρας μας στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision ίσως να αποτελεί μία τέτοια περίπτωση. Και εξηγούμαι.

Η εικόνα της κατάρρευσης των Δίδυμων Πύργων, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, ήταν αναμφισβήτητα ένα βαρύτατο πλήγμα στην εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού γκρέμισε τον μύθο της πανίσχυρης και άτρωτης υπερδύναμης. Ο εχθρός είχε αποδείξει ότι μπορούσε να την πλήξει όχι μόνο μέσα στο σπίτι της, αλλά και σε εμβληματικά σημεία του όπως το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το ίδιο το Πεντάγωνο.

Την Κυριακή το «Βήμα» είχε, για μια ακόμα φορά, μια συνέντευξη του Πολ Κρούγκμαν, «του διακεκριμένου οικονομολόγου», που ήταν στην Αθήνα με αφορμή το συνέδριο του Economist. Σε αυτό το σημείο, οι συνεντεύξεις Κρούγκμαν είναι σαν το «Βήμα» να έχει μεταφέρει την στήλη με τα ζώδια από τις πίσω στις μπροστά σελίδες της εφημερίδας.

Ακούγοντας κάποιος τις προεκλογικές θέσεις των κομμάτων ενόψει των ευρωεκλογών, είναι λογικό να αναρωτιέται σε ποιον βαθμό θα είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν εθνικά συμφέροντα μέσα από ένα υπερεθνικό όργανο. Και μάλιστα σε ένα όργανο που τα μέλη του δεν έχουν ουσιαστικά καμιά νομοθετική αρμοδιότητα και δεν είναι καν αιρετά.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ευρύτερα γνωστή στο κοινό ως «Κομισιόν») αποτελείται από τους λεγόμενους Επιτρόπους, που διορίζονται από τις κυβερνήσεις των κρατών–μελών της Ε.Ε. Είναι δηλαδή μη αιρετοί, όμως λειτουργούν στο πλαίσιο μιας ευρωκεντρικής πολιτικής και προσανατολισμού.