Ανανέωση ηγεμονίας της Αριστεράς

Αυτό που συνέβη σε αυτές τις εκλογές είναι ότι το πολιτικό κέντρο βάρους μετακινήθηκε προς τα αριστερά και ότι η αποχή παράγει εξ αντικειμένου μια κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Γιατί συνέβη αυτή η μετακίνηση προς την Αριστερά; Γιατί η ψήφος είναι μια πράξη πολιτικής κινητοποίησης. Και η πολιτική κινητοποίηση επιτυγχάνεται όταν ο ψηφοφόρος αισθάνεται ότι η ψήφος του μπορεί να αλλάξει κάτι.

Η αντιμνημονιακή ρητορική της ΝΔ την οδήγησε σε μία εξ αντικειμένου συνοδοιπορία με την Αριστερά! Γιατί όταν οι αντιμνημονιακοί τόνοι είναι τόσο έντονοι, η εναλλακτική πρόταση χάνεται μέσα στις αντιμνημονιακές κραυγές. Γιατί όταν το Μνημόνιο μετατρέπεται από αιτιατό, από αποτέλεσμα σε αίτιο, όταν αποκρύπτεται ότι το Μνημόνιο είναι αποτέλεσμα των άθλιων πρακτικών των κυβερνητικών κομμάτων και των πιέσεων της Αριστεράς επί 30 χρόνια, τότε η σκέψη είναι απλή: να καταργήσουμε την αιτία όλων των κακών, το Μνημόνιο, και όλα θα ξαναγίνουν όπως πρώτα. Και όταν η ΝΔ οικοδομεί το αντιμνημονιακό μέτωπο, απλώς παράγει ιδεολογικοπολιτική νομιμοποίηση για την Αριστερά.

Δυστυχώς, η ηγεμονική δύναμη της ευρείας Δεξιάς, η Νέα Δημοκρατία, επέλεξε για μια ακόμη φορά τον ολισθηρό δρόμο της υποχωρήσεως μπροστά στην ρητορική της Αριστεράς: έθεσε το δίλημμα μνημόνιο - αντιμνημόνιο, συνέβαλε στην διόγκωση του αντιμνημονιακού ρεύματος και έμεινε να κοιτάει την Αριστερά να δρέπει εκλογικές νίκες.

Για την ελληνική Δεξιά, το ζήτημα παραμένει ένα: να υπερασπιστεί επιτέλους τις ιδέες της, όταν χρειάζεται και ενάντια στο κοινωνικό ρεύμα. Οι μόδες της εποχής παρέρχονται. Αυτό που μένει είναι η διαμόρφωση των βαθύτερων και μονιμότερων ιδεολογικών ρευμάτων. Και εκεί είναι που πάντοτε πρέπει να δίδεται η μάχη.