Στην Χειμάρρα

Οι Χειμαρριώτες πάντα με εντυπωσίαζαν. Όχι μόνο λόγω της ιστορίας τους και του διαχρονικού αγωνιστικού φρονήματός τους, αλλά και για το ότι ακόμη και σήμερα η πόλη αυτή της Βορείου Ηπείρου εξακολουθεί να γεννά ήρωες. Η θυσία του Αριστοτέλη Γκούμα, μόλις πριν από 7 μήνες, επειδή επέμενε να μιλά ελληνικά στην πατρίδα του, παρά τις αλβανικές απειλές, είναι το πιο πρόσφατο δηλωτικό στοιχείο αυτής της πραγματικότητας.

Το γιατί συμβαίνει αυτό, παρά την αδιαφορία του ελληνικού κράτους και την εγκληματική πολλές φορές ψηφοθηρική παρέμβασή του στην περιοχή, μπορεί ίσως να εξηγηθεί από το ότι η εμμονή των Αλβανών να μην αναγνωρίζουν ως μειονοτική μία περιοχή με σχεδόν ομοιογενή ελληνικό πληθυσμό εδώ και αιώνες, δημιούργησε μία δικαιολογημένη αντίδραση των Ελλήνων, που συσπειρώθηκαν γύρω από την τοπική πολιτική και πνευματική ηγεσία τους, διατηρώντας έτσι την επίγνωση της ταυτότητάς τους ακόμη και στους δύσκολους καιρούς του κομμουνιστικού καθεστώτος.

Το πώς σφυρηλατείται αυτό, όμως, στην καθημερινότητα των Χειμαρριωτών, δεν μπορεί κανείς να το αντιληφθεί, αν δεν το δει με τα ίδια του τα μάτια, αν δεν το βιώσει με όλες τις αισθήσεις του. Και η εθνική μας επέτειος της 25ης Μαρτίου αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Ο εορτασμός της ημέρας αυτής στην Χειμάρρα δίνει απαντήσεις, αναδεικνύει πρότυπα και αποκαθάρει συνειδήσεις.

Η πόλη σε υποδέχεται γαλανόλευκη. Αμέτρητες ελληνικές σημαίες κυματίζουν σε εξώστες, παραθύρια, καταστήματα, ακόμη και σε ... αγροτικά αυτοκίνητα! Η εκκλησία των Αγίων Πάντων, στολισμένη με ελληνικές και βυζαντινές σημαίες, υποδέχεται στον φιλόξενο χώρο της τους Έλληνες της περιοχής, αλλά και επισκέπτες από κάθε γωνιά του Ελληνισμού. Η τελετή και το πανηγύρι στην κορυφή του γειτονικού λόφου, όπου και το ηρώο στη μνήμη των τεσσάρων Ελλήνων παλληκαριών που σκοτώθηκαν πολεμώντας εκεί το 1940, είναι η κορύφωση του εορτασμού και των έντονων συναισθημάτων. Ηπειρώτικα δημοτικά τραγούδια αντιλαλούν παντού, το τσίπουρο ρέει άφθονο, ενώ η συγκίνηση κορυφώνεται τόσο με τους λόγους των επισήμων όσο και κυρίως με την συγκλονιστική απαγγελία των ποιημάτων από τους μαθητές του Δημοτικού.

Τα παιδιά, που αποτελούν το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού στην περιοχή, δίνουν με την παρουσία τους το ηχηρό μήνυμα της συνέχισης του αγώνα για δικαίωση. Κρατούν περήφανα την ελληνική σημαία, νοιώθουν την τιμή να φορούν τη φουστανέλα και να κρατούν τα σπαθιά τους, γνωρίζοντας πολύ καλά σε τί χρησιμεύουν. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι συγγενείς τους όταν τα βλέπουν τα εμψυχώνουν λέγοντάς τους "τι όμορφο σπαθί που έχεις!" ή "τί ωραία σημαία κρατάς!", σε αντίθεση με τους Ελλαδίτες γονείς, που θα εκθείαζαν την ωραία κόμμωση ή τα καινούργια ρούχα τους. Το δέσιμο και η αλληλεγγύη των παιδιών κατά τη διάρκεια του εορτασμού, η συμπαράσταση σε κάποιον που τυχόν θα ξεχάσει το ποίημά του, οι κοινές ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα, αλλά και το πάθος στη συμμετοχή τους στον εορτασμό, καταδεικνύουν ότι στην οικογένεια και στο σχολείο το δέσιμο με την κληρονομιά και την ιστορία τους γίνεται με τον καλύτερο τρόπο.

Στην Χειμάρρα ένοιωσα και πάλι, μετά από πολλά χρόνια, ότι η εθνική μας επέτειος τιμήθηκε πραγματικά. Γι' αυτό και θα την επιλέγω εφεξής ως προορισμό, ειδικά τέτοιες ημέρες. Το πονεμένο μα περήφανο βλέμμα ευγνωμοσύνης των γονιών του ήρωα Αριστοτέλη, αλλά και η αποφασιστικότητα του Έλληνα ταβερνιάρη που μας υποσχέθηκε ότι "ακόμη κι αν μας λησμονήσει εντελώς η μάνα Ελλάδα, εμείς το λαδάκι στο καντήλι του Ελληνισμού θα το ρίχνουμε κάθε μέρα", δεν θα μας επιτρέψουν να ξεχάσουμε ποτέ το άπαρτο αυτό κάστρο του Ελληνισμού...

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 31ης Μαρτίου 2011 της εφημερίδας Στόχος.