Ο συγκλονιστικός αγώνας της Μαρίας Καρυστιανού αποτελεί πλέον παράδειγμα και οδηγό για όλους μας. Κατέδειξε πώς με αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις κρατικές παθογένειες.
Οι 57 κωδωνοκρουσίες των ελληνικών εκκλησιών την 28η Φεβρουαρίου, θα ηχούν για πάντα στ’ αυτιά μας, μαζί με τον σπαραγμό των μανάδων. Οι νεκροί των Τεμπών δεν είναι οι μόνοι αυτού του ακήρυκτου πολέμου. Και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε οι τελευταίοι.
Το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τα ομόφυλα «ζευγάρια» είναι λογικό να έχει δημιουργήσει εντάσεις και οξείες αντιπαραθέσεις μέσα στο κόμμα της ΝΔ, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα.
Παρά την ασχήμια που κυριαρχεί γύρω μας, νομίζεις πως έχουν ποτέ σκεφτεί πως το να γκρεμίσεις την Αθήνα και να την ξαναχτίσεις σύμφωνα με την μπρουτάλ νεωτεριστική αρχιτεκτονική που ήταν της μόδας την δεκαετία του 1950 ήταν ένα τραγικό λάθος;
Σίγουρα, δεν είναι ώρα για φτηνή αντιπολίτευση. Η πατρίδα θρηνεί νεκρούς και μία κατεστραμμένη τοπική οικονομία. Μεγάλες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις καταστράφηκαν, εξαφανίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά το ζωικό κεφάλαιο της Θεσσαλίας και το έδαφος πιθανότατα θα είναι ακατάλληλο προς καλλιέργεια για πολύ καιρό.
Η νομοθετική ρύθμιση που έρχεται σίγουρα δεν αφορά κάποιες πραγματικές ανάγκες στην κοινωνία, δεν αφορά ούτε καν τα «θέλω» των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά όλους τους υπολοίπους οι οποίοι υποχρεώνονται να τους αναγνωρίσουν ως «οικογένεια».
Μέχρι πρόσφατα, η όλη συζήτηση περί του λεγομένου «pride» είχε να κάνει με την επιχειρηματολογία των υποστηρικτών του ότι «προβάλλει διεθνώς την πόλη που το διοργανώνει», ότι «προσελκύει τουρισμό», ότι «τονώνει την τοπική αγορά» κ.λπ.
Πόσο ασφαλής μπορεί να νοιώθει ένας Έλληνας πολίτης σήμερα στην πατρίδα του; Το ερώτημα δεν αφορά την εθνική του ασφάλεια, που είναι αρμοδιότητα του στρατού μας, αλλά αυτή καθαυτή την καθημερινότητά του.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η εξουσία φθείρει. Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει απολύτως αντιληπτό είναι ότι δεν φθείρει μόνο τους εκάστοτε εξουσιαστές, αλλά και το ίδιο το σύστημα εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί πια να αυτο-ιαθεί, δεν έχει δηλαδή πλέον τις εγγενείς δυνάμεις που θα του επιτρέψουν κάτι τέτοιο.
Είναι διακριτικά αμφίβολο αν ο συγγραφεύς του συνθήματος, το οποίο διαβάζουμε σε δρόμους των Αθηνών, το γράφει για να στηλιτεύσει, να ειρωνευτεί ή για να υπερθεματίσει. Συναντάται συνήθως με μαύρο χρώμα, απείραχτο, ανάμεσα σε αναρχικά συνθήματα.
