Ο Μάκης Βορίδης για τον προϋπολογισμό

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε αυτή την συζήτηση υπάρχουν μεγάλα κεντρικά θέματα και υπάρχουν και πιο ειδικά αλλά κρίσιμα ζητήματα. Ένα λοιπόν μεγάλο θέμα το οποίο τίθεται από πολλούς συναδέλφους, οι οποίοι κυρίως μιλάνε επικριτικά, αναφέρεται κυρίως στην φύση αυτής της κρίσης. Η κριτική την οποία κυρίως αναπαράγει η Αριστερά είναι ότι η φύση αυτής της κρίσης είναι δομική, ότι σε τελευταία ανάλυση είναι τελείως αδύνατον να βγούμε από αυτή την κρίση, ότι δεν υπάρχει μια απάντηση που μπορεί να δοθεί μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης της ζώνης του ευρώ, μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας και ότι υποχρεωτικά, σχεδόν νομοτελειακά θα οδηγηθούμε, αν θέλουμε να υπερβούμε την κρίση, σε αυτό που η Αριστερά ονομάζει λαϊκή εξουσία, σε αυτό που όλοι οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα κομμουνιστικό καθεστώς.

Θα ήθελα μια γρήγορη απάντηση σε αυτό. Νομίζω ότι για μία ακόμη φορά η Αριστερά κάνει λάθος στην ανάλυσή της. Προβλέπει την κατάρρευση του καπιταλισμού η οποία δεν θα έρθει.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Δεν θα πέσει από μόνος του, θα τον ρίξουμε εμείς.

Με αυτή την παρέμβαση εισάγετε το βολονταριστικό στοιχείο στην συζήτηση, το υποκειμενικό στοιχείο. Απλώς εγώ θα πω το εξής και θα μου επιτρέψετε, αν διαβάζουμε καλά τα πράγματα, να δούμε τι είναι αυτό το οποίο συμβαίνει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μια ορισμένη μορφή ανάπτυξης του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας στον κόσμο, κυρίως αυτή η οποία έχει δώσει έμφαση στον χρηματοπιστωτικό τομέα, προφανώς έχει οδηγήσει σε πολύ μεγάλα ζητήματα. Η μετακίνηση από ένα μοντέλο το οποίο είναι ένα μοντέλο υποστήριξης της παραγωγής σε ένα πρότυπο το οποίο είναι κυρίως χρηματοπιστωτικό, έγινε πάρα πολύ γρήγορα, έγινε σε συνθήκες ανοίγματος όλων των αγορών με πολύ μεγάλες ταχύτητες, αξιοποιήθηκαν και βοήθησαν οι τεχνολογίες σε αυτό και με αυτή την έννοια υπήρξε πράγματι σε παγκόσμιο επίπεδο ένα θεσμικό έλλειμμα διαχείρισης αυτών των τεχνολογικών και τεχνικών εξελίξεων. Αυτό είναι πραγματικότητα. Και ναι, πράγματι σήμερα υπάρχει μια συνέπεια εξαιτίας αυτού του ελλείμματος. Αυτό στον κόσμο.

Στην Ευρώπη αυτό απεικονίστηκε ως μια εσωτερική κρίση κυρίως γιατί έχουμε ενίσχυση των νομισματικών εργαλείων, έχουμε ενίσχυση των νομισματικών πολιτικών, χωρίς όμως από την άλλη μεριά να έχουμε τα αντίστοιχα βήματα στο επίπεδο της πολιτικής ενοποίησης. Αυτό είναι που δημιουργεί μια εσωτερική πολιτική αναντιστοιχία, αυτό είναι που δημιουργεί μια κρίση στο εσωτερικό της Ένωσης. Αυτό είναι που σε τελευταία ανάλυση θα πρέπει σήμερα οι ευρωπαίοι ηγέτες, οι ευρωπαϊκές χώρες να επιλύσουν.

Εσείς απλώς προλέγετε και προβλέπετε ότι αυτό δεν θα επιλυθεί. Εγώ λέω ότι δεν έχουμε φτάσει σε μια τέτοια θεμελιακή αντίφαση. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι υποτιμάτε και κάτι άλλο. Κάνατε μια κριτική σε κάτι που κατά την γνώμη μου εύστοχα είπε ο κ. Κιλτίδης, ότι σε τελευταία ανάλυση η επιμονή σε μια συγκεκριμένη πορεία, στην πορεία δηλαδή υπερασπίσεως του να παραμείνουμε στην Ένωση, να παραμείνουμε στο ευρώ, να παραμείνουμε σε ένα καθεστώς ελεύθερης οικονομίας, διασφαλίζει τις περιουσίες, τις καταθέσεις, το βιοτικό επίπεδο.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Χαιρετίσματα, τα έχουν πάρει...

Λέτε χαιρετίσματα, αυτό ξεπεράστηκε. Έτσι είπατε. Προσέξτε όμως την δική σας θεμελιακή αντίφαση. Σε ένα καθεστώς λαϊκής εξουσίας υπάρχει περιουσία;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Τα πάντα.

Όχι. Υπάρχουν καταθέσεις;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Βεβαίως, πολλές.

Όχι. Υπάρχει βιοτικό επίπεδο; Σε τελευταία ανάλυση υπάρχει ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο αυτό το οποίο εμπειρικά έχουν ζήσει όσοι δυστυχώς έζησαν σε καθεστώτα της δικής σας επιλογής.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Ένα εκατομμύριο άνεργοι. Εμείς εγγυηθήκαμε την δουλειά, την υγεία και την μόρφωση και σε άλλες συνθήκες τα καταφέραμε. Ο καπιταλισμός τα καταστρέφει όλα το 2011.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση): Παρακαλώ, μην διακόπτετε.

Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε, αλλά είναι καλοδεχούμενη η διακοπή υπό την έννοια ότι είναι συμβολή σ' αυτόν τον διάλογο, ο οποίος θα είναι κρίσιμος όλο το επόμενο χρονικό διάστημα εξάλλου.

Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι υποτιμάται και κάτι άλλο, διότι εγώ εκεί θα δεχόμουν την κλασική σας ταξική ανάλυση - την οποία εγώ όπως ξέρετε βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα - η οποία θα έλεγε το εξής: Σε τελευταία ανάλυση όσο καταστρέφεται το κεφάλαιο, άρα όσο χάνουν τις καταθέσεις τους, την περιουσία τους και το βιοτικό τους επίπεδο οι λαοί, τόσο, σε τελευταία ανάλυση, αυτό το όραμα της ελεύθερης οικονομίας χάνει την αξία του. Γιατί στο τέλος-τέλος κάποιον που δεν έχει καταθέσεις στην τράπεζα τι τον νοιάζει τι θα πάθε το τραπεζικό σύστημα; Έτσι δεν είναι; Κάποιον που σε τελευταία ανάλυση δεν έχει ακίνητη περιουσία, τι τον νοιάζει το Τέλος Ακινήτων; Δεν τον ενδιαφέρει. Κάποιον που το βιοτικό του επίπεδο είναι εξαιρετικά χαμηλό, τι τον νοιάζει αν κατεβάσουν το αφορολόγητο στα 5.000 ευρώ; Δεν τον φτάνουν τα 5.000 ευρώ, άρα όλο αυτό δεν τον αγγίζει.

Όσο διευρύνεται, όμως, αυτός ο κόσμος - ας το πω έτσι - σε τελευταία ανάλυση, τόσο δημιουργείται ένα επαναστατικό υποκείμενο, ας το πούμε με την δική σας ορολογία. Δεν είναι έτσι. Ξέρετε γιατί; Θα σας πω γιατί δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι, γιατί αυτός που δεν έχει περιουσία, θέλει να ελπίζει ότι θα αποκτήσει. Γιατί αυτός που δεν έχει καταθέσεις, θέλει να ελπίζει ότι θα αποκτήσει. Γιατί αυτός ο οποίος δεν έχει βιοτικό επίπεδο, θέλει να ελπίζει ότι το παιδί του θα αποκτήσει βιοτικό επίπεδο. Και αυτό είναι το μόνο που μπορεί να γίνει σε ένα καθεστώς ελευθερίας και ανταγωνισμού, σε ένα καθεστώς ευκαιριών, σε ένα καθεστώς δημοκρατίας, σε ένα καθεστώς το οποίο διασφαλίζει τις βασικές αυτές λειτουργίες. Και αυτό είναι φιλοσοφική και όχι υλιστική επιλογή. Είναι ηθική και όχι, αν θέλετε, στενά ωφελιμιστική επιλογή.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Ο παράδεισος που δεν έρχεται ποτέ. Φιλοσοφικά.

Θα ηττηθείτε - όπως έχει συμβεί ξανά - ιδεολογικά, ηθικά, στην βάση, στον πυρήνα των αξιών. Αυτή την δυσκολία που σήμερα περνάει ο τόπος μας, μην την διαβάζετε λάθος. Είναι μια δυσκολία και μια κριτική απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που απέτυχε, γιατί δέχτηκε να υιοθετήσει πολλά από τα πράγματα που του είπατε εσείς, γιατί δέχτηκε την δική σας λογική. Ουσιαστικά γι' αυτό αποτυγχάνει αυτό το πολιτικό σύστημα, γιατί δέχτηκε να μπολιαστεί με ένα αξιακό σύστημα που θα έπρεπε να έχει απορρίψει, που θα έπρεπε να του είναι ξένο. Και δυστυχώς, πρέπει τώρα αυτό να το κάνει πολύ γρήγορα, σε συνθήκες που πρόσκαιρα φαίνεται να μην μπορεί να παρακολουθήσει ένα τμήμα του ελληνικού λαού. Αλλά σε τελευταία ανάλυση αυτά θα συμβούν.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Να γυρίσει εκατό χρόνια πίσω, με αυτό του λέτε. Να δουλεύει για 400 ευρώ.

Όχι. Θα πάει εκατό χρόνια μπροστά. Και η Ελλάδα θα γίνει ένας τόπος, αυτός που θα έπρεπε να είναι, ένας τόπος ελευθερίας, δημιουργίας, πολιτισμού, καινοτομίας, ευφυΐας, ανταγωνιστικότητας, ένας τόπος που οι νέοι άνθρωποι θα μπορούν να ελπίζουν και να έχουν μέλλον. Το μέλλον αυτό μην το διαβάζετε λάθος. Δεν υπονομεύθηκε γιατί ήταν νεοφιλελεύθερες ή φιλελεύθερες ή δεξιές οι πολιτικές. Λάθος το διαβάζετε. Υπονομεύτηκε, γιατί ακολουθήθηκαν επί σαράντα χρόνια πολύ αριστερές πολιτικές. Αυτό είναι που σήμερα πρέπει να ανατραπεί. Εγώ τον δέχομαι τον καγχασμό σας, υπό την έννοια ότι κατανοώ την δυσκολία στην οποία βρίσκεστε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Στην Ιταλία, στην Γαλλία, στην Αμερική και εκεί Αριστερές υπήρχαν;

Βεβαίως.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση): Κύριοι Βουλευτές, σας παρακαλώ θερμά μην διακόπτετε τον κύριο Υπουργό, για να συνεχίσει την αγόρευσή του.

Αυτό το οποίο έγινε, είναι στην πραγματικότητα, για όποιον έχει παρακολουθήσει τι συνέβη στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο, μια τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στις ιδεολογικές επιρροές, στις ιδεολογικές ηγεμονίες που αναπτύχθηκαν. Δεν τα λέω εγώ αυτά. Αυτά πρωτίστως τα έχει πει η Αριστερά. Εγώ τα λέω;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Τι να κάνουμε; Ο φασισμός συνετρίβη.

Δεν μιλώ γι' αυτό. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, η οποία εκφράστηκε όλο το επόμενο χρονικό διάστημα για μια σειρά από συγκυρίες, έχει να κάνει κυρίως με το ότι κατανόησε κάτι που η Δεξιά δεν κατανόησε. Και αυτό τι ήταν; Κατανόησε την σημασία των ιδεολογικών μηχανισμών. Δεν κατάλαβαν Χριστό οι άνθρωποι, οι δικοί μου. Η Δεξιά δεν κατάλαβε τίποτα. Έκανε, λοιπόν, αυτό το μεγάλο σφάλμα. Σας εκχώρησε όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και φτιάξατε έτσι μια πραγματικότητα, η οποία βεβαίως δεν ήταν πραγματικότητα, ήταν «πραγματικότητα» και η οποία, όμως, εν συνεχεία διαψεύσθηκε από τα πράγματα.

Τι έχουμε να κάνουμε τώρα, για να γυρίσω στον Προϋπολογισμό. Η αλήθεια είναι η εξής: Μόνο με δημοσιονομική προσαρμογή, κύριε Υπουργέ, δεν θα πάμε πουθενά. Και νομίζω ότι αυτό το έχουμε καταλάβει όλοι. Είναι απαραίτητη η δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά μόνο με δημοσιονομική προσαρμογή δεν πάμε πουθενά.

Ερχόμαστε τώρα στα δικά μου. Ανάπτυξη, λοιπόν. Αυτό είναι το κρίσιμο. Πώς μπορεί να γίνει η ανάπτυξη; Εγώ θα πω ένα θετικό που κατά την γνώμη μου έχει αυτός ο Προϋπολογισμός. Στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το 2010 είχε 2.502.000.000 ευρώ, για την ακρίβεια. Φτάσαμε σε μια σημαντική μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων το 2011 στο 1.725.000.000 ευρώ και ξαναερχόμαστε να το ανεβάσουμε σημαντικά για το 2012 στα 2.142.000.000 ευρώ. Αυτά είναι που καταγράφονται μέσα στον Προϋπολογισμό. Μιλώ για το Υπουργείο Υποδομών. Αυτοί οι αριθμοί που λέω αφορούν το Υπουργείο Υποδομών. Τα συγχρηματοδοτούμενα είναι 1.850.000.000 ευρώ και 292.000.000.000 είναι το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Και υπάρχουν και μερικά ακόμα καλύτερα νέα. Και αν αυτό είναι ακριβές, όπως είναι η συνεννόηση που έχουμε κατ' αρχήν με το Υπουργείο Ανάπτυξης - και εκεί άκουσα μια κριτική σας παρατήρηση στην οποία οφείλω να αφιερώσω λίγο χρόνο - μια σειρά από οφειλές που έχουν γίνει και έχουν επιβαρύνει την αγορά για έργα όλο αυτό το χρονικό διάστημα ύψους περίπου 280 εκατομμυρίων πρόκειται να εξοφληθούν στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ανακουφίζοντας ουσιαστικά όλες εκείνες τις εταιρείες που δούλεψαν συμβεβλημένες με το ελληνικό δημόσιο και δεν έπαιρναν τα χρήματά τους για ένα πολύ σημαντικό χρονικό διάστημα.

Θεωρώ ότι θα μπορέσουμε να καταφέρουμε άμεσα - ίσως και μέσα στο επόμενο δεκαήμερο ή δεκαπενθήμερο - να αποπληρώσουμε ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των οφειλών, χωρίς - το τονίζω - να επηρεάσουμε το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και τον προγραμματισμό του από εδώ και πέρα.

Θα ήθελα, λοιπόν, εδώ να ακούσω αν άραγε θα εξακολουθήσουμε να έχουμε διαφωνίες για την απεμπλοκή των μεγάλων έργων για τους μεγάλους οδικούς άξονες. Τα έργα αυτά είναι 6,5 δισεκατομμυρίων. Να γίνουν ή να μην γίνουν; Θα ήθελα να ακούσω την άποψη της Αριστεράς όταν θα έρθει για συζήτηση αυτό το θέμα. Να τα ξεμπλοκάρουμε αυτά τα έργα και να δουλέψουν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι ή όχι; Ή θα τα δώσουμε στους εργολάβους και επομένως οι εταιρείες θα πιουν το αίμα του λαού και όλα αυτά τα σχετικά; Να το κάνουμε ή να μην το κάνουμε; Να προχωρήσουμε σε λύσεις δείχνοντας την πολιτική θέληση του Κοινοβουλίου, της πολιτείας, της Κυβέρνησης να γίνουν αυτοί οι δρόμοι, οι οποίοι αποτελούν δε βασική υποδομή που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια στον τόπο μας και δεν έχει γίνει;

Και δεν είναι μόνο τα χρήματα αυτά καθ' αυτά, τα οποία προφανώς θα πέσουν στην αγορά και θα αποδεσμεύσουν δυνάμεις, δεν είναι μόνο οι θέσεις εργασίας, αλλά είναι και άλλα εξίσου σημαντικά πράγματα. Πόσο θα βελτιωθούν οι εμπορευματικές μεταφορές; Πόσο θα μειωθεί ο χρόνος μετακίνησης; Πόσο θα μειωθεί η κατανάλωση καυσίμων;

Άρα, λοιπόν, υπάρχει μία πολλαπλή, αν θέλετε, δυνατότητα μέσα από αυτά τα μεγάλα έργα που αποτελούν πρώτη προτεραιότητα του Υπουργείου να απεμπλακούν και να μπορέσουμε να βρούμε συμφωνίες. Δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν πολλαπλές, αν θέλετε, τριβές αλλά εν πάση περιπτώσει, όμως, αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να προχωρήσει, πρέπει να γίνει.

Έρχομαι στο επόμενο: Οι σταθμοί του μετρό. Να προχωρήσουμε; Να γίνει αυτό το οποίο πρέπει να γίνει ή να μην γίνει; 180.000 ευρώ την ημέρα χάνουμε, γιατί μένουν κλειστοί οι σταθμοί του μετρό, γιατί δεν θέλουμε να προχωρήσουμε στην σύναψη της συμβάσεως η οποία έχει ελεγχθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο, που έχει περάσει από την Βουλή, έχουν γίνει όλες οι διαδικασίες, έχουμε πορίσματα από δύο εταιρείες οι οποίες λένε ότι δεν υπάρχει καμία άλλη λύση, παρά να καταρτιστεί αυτή η σύμβαση με την Siemens και να προχωρήσουμε στις κατασκευές, το υπόλοιπο που μένει για επτά σταθμούς του μετρό. Να το κάνουμε και να εξυπηρετήσουμε 160.000 ανθρώπους ημερησίως ή όχι; Ή να μείνουμε διυλίζοντας τον κώνωπα και ουσιαστικά διακινδυνεύοντας να απενταχθούν τα έργα, γιατί αυτά είναι συγχρηματοδοτούμενα, και να χάσουμε 432 εκατομμύρια από την απένταξη; Εγώ θέλω να ακούσω την άποψή σας. Ναι ή όχι; Να γίνει ή να μην γίνει; Ή είναι και αυτό ενταγμένο μέσα στην γενικότερη καπιταλιστική στρατηγική;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Σαράντα χρόνια πριν λέγαμε για το μετρό!

Δεν ξέρω. Εγώ θέλω να ακούσω την θέση σας. Την εκλαμβάνω ως θετική, λοιπόν. Εφ' όσον δεν μας εμποδίσατε, είναι προφανές ότι δεν θα έχετε και αντίρρηση.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Θα βάλουμε και διόδια στο μετρό;

Διόδια στο μετρό τι εννοείτε; Ότι θα είναι τζάμπα; Εννοείτε να καταργήσουμε το εισιτήριο στο μετρό; Δεν θα μας συμβεί αυτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Για τα διόδια μιλάμε.

Για τους δρόμους λέτε; Βέβαια. Οι δρόμοι θα έχουν διόδια. Εγώ δεν ξέρω κανένα μέρος του κόσμου που οι δρόμοι δεν έχουν διόδια. Το να συζητήσουμε για έναν εξορθολογισμό για τους κατοίκους οι οποίοι είναι κοντά και κάνουν χρήση ενός μικρού τμήματος του δρόμου, αυτό να το συζητήσουμε βεβαίως. Αλλά από εκεί και πέρα να μου πείτε ότι οι δρόμοι δεν θα έχουν διόδια, όχι. Θα έχουν διόδια.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Οι δρόμοι που υπάρχουν, όχι οι δρόμοι που θα γίνουν.

Επειδή το λέτε αυτό, θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν είναι σοβαρό να το λέτε. Βεβαίως οι δρόμοι θα χρηματοδοτηθούν, γιατί έχουν σκέλος εθνικής συμμετοχής. Το σκέλος της εθνικής συμμετοχής ή θα το πάρουμε από τον φορολογούμενο ή θα το πάρουμε από τα διόδια. Εσάς τι σας νοιάζει από πού θα το πάρουμε;

Το επόμενο ζήτημα διευκολύνει τις επενδύσεις. Έχουμε ήδη καταθέσει συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία, όπου ρυθμίζουμε το ζήτημα του πλαισίου αδειοδότησης των κεραιών κινητής τηλεφωνίας. Τρία χρόνια κάνει σήμερα μία εταιρεία για να πάρει άδεια για μία κεραία κινητής τηλεφωνίας. Επιταχύνουμε την διαδικασία. Διατηρούμε όλες τις προϋποθέσεις και τις διασφαλίσεις, διατηρούμε την βασική αδειοδοτική διαδικασία, αλλά ταυτόχρονα έχουμε έναν τρόπο με τον οποίο επιτρέπουμε να προχωρήσουν γρήγορα αυτά τα πράγματα χωρίς - ξαναλέω - να διακινδυνεύει και να διακυβεύεται οτιδήποτε.

Να προχωρήσουμε, από εκεί και πέρα, σε μία σειρά από νομοθετικές παρεμβάσεις, οι οποίες λύνουν, παραδείγματος χάριν, τις τεράστιες καθυστερήσεις και δυσκολίες που έχουμε με τα θέματα των απαλλοτριώσεων. Τα θέματα των απαλλοτριώσεων είναι μία απίθανη ιστορία στο επίπεδο των τιμών, που καθυστερούν τα έργα εξ αυτού του λόγου. Ξαφνικά χωράφια αποκτούν εικοσαπλάσιες αξίες από αυτές που είχαν μόνο και μόνο γιατί αποφάσισε το Δημόσιο να τις απαλλοτριώσει. Εάν πας να κάνεις συναλλαγή η αξία είναι χ, με το που απαλλοτριώνεται έρχεται το δικαστήριο και την βάζει 10Χ. Εκτοξεύεται γιατί ξαφνικά υπάρχει απέναντι το Δημόσιο, το κορόιδο το οποίο πρόκειται να πληρώσει. Θα κάνουμε μία παρέμβαση και να επιταχύνουμε την διαδικασία, αλλά και να εξορθολογήσουμε το κόστος. Είναι, λοιπόν, ένα τεράστιο ζήτημα, το οποίο μας ενδιαφέρει και μας απασχολεί.

Απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Θα προχωρήσουμε σε αυτό. Θα υπάρξει απελευθέρωση των επαγγελμάτων και των επαγγελμάτων των οδικών μεταφορών. Αλλά πώς; Θα βάλουμε προφανώς προϋποθέσεις. Ανάμεσα σε μία λογική που λέει ότι κανείς δεν παίρνει άδεια ποτέ και σε μία άλλη λογική που λέει ότι όποιος θέλει παίρνει άδεια όποτε θέλει είναι προφανέστατο ότι υπάρχει μέσα ένα περιθώριο ευρύτατης ρύθμισης. Σε αυτό θα διαλέξουμε εκείνο που εξυπηρετεί υπέρτερα δημόσια αγαθά, την συγκοινωνία. Είναι σημαντικό. Θα λάβουμε υπ\' όψιν μας συγκοινωνιακά κριτήρια. Το περιβάλλον. Πρέπει να λάβουμε υπ\' όψιν μας περιβαλλοντικά κριτήρια. Άρα, λοιπόν, όχι με μία λογική προστασίας των συντεχνιών, αλλά με μία λογική προστασίας του συμφέροντος εκεί θα υπάρξουν προφανώς ρυθμίσεις.

Μένουν, λοιπόν, να γίνουν κάποια πράγματα. Θα μπορούσα να μιλήσω παραδείγματος χάριν για τους σιδηρόδρομους. Γιατί άραγε καταλήξαμε στην Ελλάδα να έχουμε αυτού του τύπου τον σιδηρόδρομο, να μην έχουμε σιδηροδρομικές γραμμές, να μην έχουμε ποιότητα σιδηροδρομικών μεταφορών; Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Εδώ, λοιπόν, πρέπει να σκεφθούμε έξυπνα. Πρέπει να δούμε πώς θα συνδυάσουμε εμπορευματικές μεταφορές. Πρέπει να δούμε, εφ' όσον λέμε για μία λογική αποκρατικοποίησης, πώς σε αυτήν την λογική θα κάνουμε το πακέτο της αποκρατικοποίησης ελκυστικό, πώς θα συνδυάσουμε τα λιμάνια και την χρήση τους, πώς θα συνδυάσουμε εμπορευματικούς σταθμούς με τον σιδηρόδρομο και έτσι ακριβώς θα ξαναδώσουμε ζωή σε τελευταία ανάλυση στον σιδηρόδρομο που σήμερα τόσο είναι ταλαιπωρημένος και τόσο λείπει από την Ελλάδα.

Υπάρχουν τόσα πράγματα για να γίνουν. Υπάρχουν τόσες δράσεις που η χώρα μας τις έχει ανάγκη. Εγώ εκείνο που πραγματικά πιστεύω είναι το εξής: Δεν ξέρων ποια θα είναι η διάρκεια της ζωής αυτής της Κυβέρνησης. Σε τελευταία ανάλυση αυτό θα το αποφασίσουν τα πολιτικά κόμματα, θα το αποφασίσετε εσείς στο Κοινοβούλιο. Αυτό το όποιο χρονικό διάστημα όμως είναι σημαντικό το έργο να προχωράει και είναι σημαντικό να ξέρουν οι συμπολίτες μας, να ξέρουν οι συνέλληνές μας, να ξέρουν οι συνελληνίδες μας ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα, μπορούμε να δώσουμε ελπίδα, υπάρχουν δυνατότητες σε αυτόν τον τόπο και αν ξεπεράσουμε τα κωλύματα και τις αγκυλώσεις που μας κληροδότησαν δεκαετίες, αυτός ο τόπος θα ξαναγίνει αυτό που του αξίζει, αυτό που του πρέπει.

Ευχαριστώ πολύ.