Ο Μάκης Βορίδης για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Παπαδήμου

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, διερωτώμαι αν αισθανόμαστε μια αμηχανία με την συγκεκριμένη σύνθεση της Κυβέρνησης ή αισθανόμαστε ότι γεννά κάποιο ιδεολογικό ζήτημα. Νομίζω ότι αυτό είναι ξεκαθαρισμένο. Αυτή δεν είναι μια κυβέρνηση προγραμματικής συγκλίσεως. Δεν τα βρήκαμε σε όλα, δεν έχουμε κοινό πρόγραμμα, δεν έχουμε λύσει τα ιδεολογικά μας θέματα, αν θέλετε, ώστε κανείς να έχει αγωνία για το πού ακριβώς άραγε συμπέσαμε, σε τούτο ή σε κείνο.

Αυτή είναι μια κυβέρνηση συγκεκριμένης εντολής. Συγκεκριμένα πράγματα έχει να κάνει. Έχει όμως ορισμένες βασικές ιδεολογικές προϋποθέσεις. Ναι, εκεί υπάρχει μια κάποια ταυτότητα. Αυτό είναι αλήθεια. Έχει ορισμένες βασικές επιλογές και παραδοχές. Ποιες είναι οι παραδοχές που έκαναν τα κόμματα, που έκαναν οι πολιτικοί αρχηγοί συγκροτώντας αυτή την Κυβέρνηση;

Πρώτη παραδοχή. Θέλουν να μείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεύτερη παραδοχή: Θέλουν να μείνουν στην Ευρωζώνη. Αυτό δημιουργεί μια αντίστιξη; Δημιουργεί μια ετερότητα; Ναι. Δημιουργεί μια πρώτη ετερότητα. Μια ετερότητα με τα κόμματα της Αριστεράς. Προφανώς τα κόμματα της Αριστεράς θέλουν να κάνουν μια διαφορετική επιλογή.

Υπάρχουν άλλα βασικά στοιχεία στα οποία συγκροτείται μια συναίνεση; Μάλιστα. Αυτά τα κόμματα πιστεύουν σε ένα καθεστώς ελευθερίας. Σε ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό πιστεύουν. Δεν ξέρω αν κάνουν καλά ή κακά, αλλά αυτό πιστεύουν. Αυτές είναι μεγάλες ευρείες παραδοχές.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο προφανώς αναπτύσσονται επιμέρους παραδοχές. Υπάρχει και εκεί μια αντίστιξη και μια διαφοροποίηση; Φυσικά υπάρχει. Υπάρχει ο κόσμος της Αριστεράς. Είναι κόσμος ανελευθερίας. Είναι κόσμος που υπερασπίζεται ολοκληρωτικά καθεστώτα. Είναι κόσμος που υπερασπίζεται κολεκτιβιστικές προσεγγίσεις για την οικονομία και κολεκτιβιστικά συστήματα. Είναι κόσμος κρατικής διεύθυνσης της οικονομίας. Πράγματι είναι ένας άλλος κόσμος.

Αλλά σε τελευταία ανάλυση, με συγχωρείτε πολύ, δεν είναι ξεκάθαρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού κάνει αταλάντευτα και αδήριτα αυτές τις μεγάλες επιλογές; Ότι, ναι θέλει να είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι θέλει να είναι με το ευρώ, ναι θέλει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και θέλει να ζει σε ένα καθεστώς ελευθερίας. Δεν είναι οι επιλογές της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού αυτές; Ε, τώρα να μην απολογηθούμε γι' αυτό. Να μην τιμωρηθούμε γι' αυτό.

Εγώ αναγνωρίζω το δικαίωμα του καθενός να κάνει άλλου τύπου σκέψεις. Αλλά σε τελευταία ανάλυση αυτός είναι που πρέπει να εξηγήσει τι είναι αυτό που υπερασπίζεται και τι είναι αυτό που προτείνει. Όχι όλοι οι υπόλοιποι να απολογούνται για περίπου αυτά που είναι κεκτημένα ενός πολιτισμού εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ε, μην αναιρέσουμε αυτά τα βασικά θεσμικά προαπαιτούμενα.

Ακούω αγωνίες και κραυγές για την ανεργία. Ε, βέβαια. Αλλά με συγχωρείτε. Πώς θα την αντιμετωπίσουμε την ανεργία. Θα την αντιμετωπίσουμε με το να καταστρέψουμε όποιον παραγωγικό μηχανισμό υπάρχει; Ή με το να ενεργοποιήσουμε - για να έρθω σε ένα θέμα το οποίο αφορά τα του Υπουργείου μου - μεγάλα έργα τα οποία έχουν σήμερα σκαλώσει, γιατί έχουν προβλήματα χρηματοδότησης ή γιατί έχουν προβλήματα καινούργιων διαπραγματεύσεων που πρέπει να γίνουν κάτω από το φως της νέας οικονομικής πραγματικότητας; Αυτή πρέπει να είναι η αγωνία και αυτή είναι η αγωνία σε επίπεδο πραγματικό. Το πώς θα δημιουργήσουμε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας επιταχύνοντας την ανάπτυξη, όχι κάνοντας μια στείρα συζήτησης αποδόμησης της όποιας τέτοιας προσπάθειας.

Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι πώς μπορούμε ξαφνικά να επιταχύνουμε, παραδείγματος χάριν, τις παραδόσεις των σταθμών του Μετρό που έχουν σκαλώσει γιατί ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, για παράδειγμα, κατηγορεί μια εταιρεία αλλά από την άλλη μεριά δεν ενεργεί έτσι ταχέως ώστε να ενεργοποιήσει τις όποιες αποζημιωτικές αξιώσεις έχει κατά της εταιρείας. Παγώνουν οι συμβάσεις, δεν υπογράφεται τίποτα, δεν αξιοποιούνται και δεν ενεργοποιούνται οι αποζημιώσεις και φτάνουμε σε μια κατάσταση πολιτικής παραλυσίας.

Αυτό άραγε είναι ταξικό; Ποιο είναι εδώ το ταξικό συμφέρον; Το ταξικό συμφέρον είναι να ενεργοποιηθούν οι δρόμοι; Άρα, αν ενεργοποιηθούν και γίνουν τα μεγάλα έργα εξυπηρετείται το μεγάλο κεφάλαιο; Δεν εξυπηρετούνται οι εργαζόμενοι που βρίσκουν θέσεις εργασίας; Δεν εξυπηρετούνται οι πολίτες που ξαφνικά έχουν οδικό δίκτυο; Αν ενεργοποιηθούν, λοιπόν, οι συμβάσεις και γίνουν οι σταθμοί του Μετρό είναι εις όφελος του Μεγάλου Κεφαλαίου; Δηλαδή, οι πολίτες δε θα το παίρνουν το Μετρό; Δε θα έχουν καλύτερες συγκοινωνίες; Δε θα πηγαίνουν γρηγορότερα και ευκολότερα στην δουλειά τους;

Άρα, να που έχουμε ακόμα και σε αυτά παιδεία συνεννοήσεως. Εγώ λέω - και το επιμένω, σας το έχω πει πολλές φορές - ότι εσείς προέρχεστε από μια παράδοση δυτικού ορθολογισμού. Αυτό είναι η βασική σας φιλοσοφία. Δεν μπορείτε να καταλήγετε να λέτε τελείως ανορθόλογα πράγματα, εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα δογματικό σύστημα. Να υπερασπίζεστε την θέση σας - δικαίωμα σας - να παρουσιάζετε μια εναλλακτική, αλλά στα βασικά να μην συνεννοούμαστε, σε αυτά που είναι τα εντελώς προφανή; Πάλι δικαίωμα σας. Αλλά λέω, δεν μπορούμε αυτά, λοιπόν, να τα αξιοποιήσουμε, δεν μπορούμε να τα προχωρήσουμε;

Αλλά να έρθω και σε αυτά που είναι οι διαφωνίες. Να το πω αλλιώς. Δηλαδή σήμερα γιατί δεν πρέπει να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις; Γιατί πρέπει να βάζουμε σήμερα τον Έλληνα φορολογούμενο, να πληρώνει πανάκριβα -γιατί ο φορολογούμενος πληρώνει- για αυτά τα τεράστια ελλείμματα, τα οποία δημιουργούν κακές κρατικές εταιρείες, οι οποίες είναι αντιπαραγωγικές, έχουν κακή παροχή υπηρεσιών, χαμηλή παροχή υπηρεσιών, τις οποίες πληρώνει πανάκριβα τελικά, μέσα από τα ελλείμματα τους ο φορολογούμενος. Γιατί δεν πρέπει να εμπιστευτούμε ένα σύστημα, το οποίο τελικά παρέχει καλύτερες υπηρεσίες, τελικώς, οδηγεί σε φθηνότερες υπηρεσίες και το οποίο βγάζει από την πλάτη των φορολογουμένων ένα μεγάλο κόστος. Και αφήνει περιθώρια στον κρατικό προϋπολογισμό και για κοινωνική πολιτική. Γιατί έτσι μπορείς να κάνεις κοινωνική πολιτική. Όχι όταν τα τρώνε τα ελλείμματα, δηλαδή όταν τα χρήματα των φορολογουμένων καταλήγουν σε διάφορες παθητικές ΔΕΚΟ, οι οποίες φτιάχνουν τέτοιες ζημιές, που κανείς πια δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει. Πώς θα κάνεις μετά κοινωνική πολιτική; Πώς θα στηρίξεις μετά τον άνεργο, όταν πηγαίνουν τα χρήματα εκεί;

Η παραγωγή του πλούτου, δεν είναι μια διαδικασία, την οποία την κάνουμε μαγικά. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει αυτή η παραγωγή. Και πρέπει από αυτή την παραγωγή, να προκύπτουν φόροι. Και πρέπει εν συνεχεία, να διαφωνήσουμε ενδεχομένως μεταξύ μας, για τον τρόπο της κατανομής των φόρων. Αλλά αυτό είναι μια δεύτερη συζήτηση. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, πρέπει να έχουμε εξασφαλίσει τα πρώτα δύο. Εάν δεν έχουμε τα πρώτα δύο, η συζήτηση για την κατανομή αυτού του πλούτου, είναι άνευ περιεχομένου, γιατί δεν υπάρχει αυτός ο πλούτος.

Άρα, γιατί δεν θα έπρεπε - και να είναι στόχος μας μέσα από εδώ - να προχωρήσουμε σε αυτές τις αποκρατικοποιήσεις; Γιατί δεν θα έπρεπε να κάνουμε θεσμικές παρεμβάσεις, παρεμβάσεις ουσιαστικές; Γιατί θα έπρεπε να παραμείνουν «κλειστά» τα επαγγέλματα; Γιατί δεν θα έπρεπε να προχωρήσουμε σε έναν εξορθολογισμό εδώ, του ανοίγματος των επαγγελμάτων, να κάνουμε αποτελεσματικές και δίκαιες ρυθμίσεις στην κατεύθυνση αυτή; Δεν μιλάμε, βεβαίως, για την κατάσταση μιας άναρχης αγοράς. Αλλά γιατί δεν πρέπει να επιβάλουμε ένα ρυθμιστικό πλαίσιο, που επιτρέπει ευρύτερα την πρόσβαση σε συγκεκριμένες δουλειές; Γιατί αυτό είναι τόσο κακό; Γιατί αυτό εξυπηρετεί το κεφάλαιο, παραδείγματος χάρη; Τι έχει να ωφεληθεί το κεφάλαιο από αυτό; Γιατί δεν έχει να ωφεληθεί ο πολίτης από την ευκολότερη πρόσβαση του σε επάγγελμα; Γιατί αυτό δεν μας αφορά όλους και αφορά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο; Γιατί δεν αφορά τον κάθε μικρό επαγγελματία και τον κάθε μικρό επιχειρηματία; Άρα, που είναι πια το τόσο ενοχοποιημένο;

Γιατί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν πρέπει σήμερα να πανηγυρίσουμε, παραδείγματος χάρη, για την πολύ θετική έκβαση της δημοπρασίας, η οποία έγινε, για τις άδειες κινητής τηλεφωνίας; 380 εκατομμύρια βάλαμε σήμερα στο δημόσιο ταμείο, την ώρα που προϋπολογίζαμε ότι θα βάζαμε 270 εκατομμύρια. Γιατί δεν πρέπει να το πανηγυρίσουμε αυτό; Γιατί δεν πρέπει να πούμε ότι: «Ναι αυτό είναι μια θετική κατεύθυνση, είναι ένα σημαντικό βήμα. Βάλαμε επιπλέον, εκατόν δέκα εκατομμύρια παραπάνω από αυτά που περιμέναμε». Γιατί δεν πρέπει να κάνουμε παρεμβάσεις, οι οποίες να ευνοούν σε τελευταία ανάλυση - και θα έπρεπε να γίνει αυτό - της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, υπό την έννοια ότι φτιάχνουμε ένα αποτελεσματικό, εν πάση περιπτώσει, σύστημα αδειοδοτήσεως τους;

Ακόμα, είναι τελείως αδύναμοι. 15 διαφορετικές άδειες, χωρίς να θίξουμε στο ελάχιστο τα ζητήματα της υγείας, τα ζητήματα της προστασίας των πολιτών στο ελάχιστο, με τα ίδια ακριβώς όρια. Αλλά γιατί θα πρέπει να αδειοδοτούνται από 15 διαφορετικές υπηρεσίες; Τι εξυπηρετεί αυτό; Πώς δηλαδή η διευκόλυνση εδώ της επιχειρηματικής δράσης είναι υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον της εργατικής τάξης; Γιατί αν αυτό επισπευστεί και φέρνει καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα, θίγεται κάποιος από την εργατική τάξη;

Να καθίσουμε και να δούμε συγκεκριμένες προτεραιότητες. Γιατί, ξαναλέω, η αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών ή η αναδιοργάνωση εποπτευομένων Οργανισμών, ώστε να είναι λειτουργικότεροι, να μην έχουν 10 διαφορετικά λογιστήρια, να μη έχουν δέκα διαφορετικές διευθύνσεις προσωπικού είναι κακό; Να είναι, λοιπόν, λειτουργικότερες, αποτελεσματικότερες, πιο κεντρικές, ταχύτερες, να μπορούν να σχεδιάσουν αυτό, το οποίο κάνουν. Γιατί αυτό είναι κακό;

Εδώ, λοιπόν, έχουμε συγκεκριμένα ζητήματα και συγκεκριμένες προτεραιότητες. Και σε ότι αφορά το δικό μας Υπουργείο, εγώ εκείνο που θέλω να σας πω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι ότι εμείς ζούμε με την αγωνία των ανθρώπων που είναι στην ανεργία. Ζούμε με την αγωνία των ανθρώπων, που προσπαθούν να βρουν ένα μεροκάματο. Και κάθε αναπτυξιακό μοχλό που έχουμε, πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε για να εξασφαλίσουμε ακριβώς εκείνες τις αναπτυξιακές προϋποθέσεις, που μπορούν να μας βγάλουν από αυτή την μεγάλη κρίση.

Και σε αυτή την κατεύθυνση, με αυτή την συγκεκριμένη εντολή, που έχει αυτή η Κυβέρνηση, θα δουλέψουμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ευχαριστώ πολύ.